.. maar tot ziens met een glimlach.

Dat was de tekst die op een bordje stond die ik kreeg van twee van mijn lieve collega’s de laatste schooldagen voor de zomervakantie. Na de volleybal en vertrek uit de medezeggenschapsraad, was dat het eerste echte afscheid vanwege het Doha-avontuur. En die tekst is ook hoe ik het afscheid, die we komende tijd van de mensen nemen, het mooist beschreven vind. Het is voor mij namelijk geen doei of dag, want ik weet zeker dat we elkaar snel weer zien, vandaar tot ziens met een glimlach.

Maar afscheid nemen blijft onvermijdelijk. Het feit dat we niet meer in Zwolle te vinden zijn en niet ‘zomaar even kunnen langswippen’ (tenzij je even op en neer vliegen voor 6 uur het zelfde vindt) maakt dat afscheid nemen nu toch echt wel een ding is. En ook al merken mensen het misschien niet altijd aan me, afscheid nemen van al die lieve mensen doet me echt wel wat! Loslaten is moeilijk.

Want in Nederland weet je wat je hebt, wie er voor je klaar staan en bij wie je binnen een uur op de stoep kunt staan als dat nodig is. Dat is natuurlijk straks anders.
Maar het is ook leuk, want er staat ons een ervaring te wachten die we in Nederland niet zullen hebben. Dit waardevolle afscheid zou er niet zijn geweest als we niet weg zouden gaan. Dat maakt het ook wel weer mooi.

En gisteravond werd ik blij verrast door mijn lieve vriendinnetjes! Een heerlijk etentje hadden we in Groningen, waarbij ik in een cadeaucomplot zat voor Ida vanwege haar verjaardag. De vlaggetjes die in de woonkamer hingen bleken echter niet voor haar (of voor de man van Marloes te zijn zoals ik aanvankelijk dacht), maar ter ere van ‘mijn afscheidsfeestje’. En toen Merel als goede grap zei dat ze een nieuwe baan had, omdat ze bij de post met pakketjes kon werken, en me vervolgens brieven overhandigde die ik komend jaar op verschillende momenten pas open mag maken, was ik helemaal ontgoocheld. Wat een schatjes zijn het!!! Dit zijn de momenten waar het om draait toch?!

Ze zeggen wel eens dat het leukste van op vakantie gaan, het thuis komen is. Na avonden zoals deze, zou ik daar bijna anders over gaan denken. Afscheid nemen kan ook heel leuk zijn. Maar als dit afscheid een voorteken is voor de thuiskomst, kan ik niet wachten om na een lange tijd in Doha, weer voet in Nederland te zetten!