De koffer is gepakt, we zijn online ingecheckt, de aflevering van Hello Goodbye op Schiphol staat op het punt te beginnen.

Gekscherend had ik tegen de familie gezegd dat ze ons echt niet hoefden weg te brengen, dat Rik en ik met alle liefde de trein wilden pakken. Daar trapten ze natuurlijk niet in, dus ik heb vandaag maar geen mascara opgedaan zodat ik in elk geval niet als een pandabeer in het vliegtuig zit. Want tja, ondanks de lieve en leuke dingen die afgelopen dagen zijn gezegd en gedaan, ben ik nou eenmaal niet zo goed in afscheid nemen. Al weet ik dat, zodra we door de security zijn geweest, de kriebel in mijn buik wel weer zal terugkomen omdat ons avontuur nu dan eindelijk echt gaat beginnen.

Nog een paar minuten rijden en dan zijn we op Schiphol. We zijn veel te vroeg, om er zeker van te zijn dat er genoeg tijd is om gezamenlijk een kopje koffie te drinken. Hopelijk zijn de koffers niet te zwaar. Het minimalistische gedachtengoed was ver te zoeken gisteren tijdens het inpakken. Het leek ineens toch echt noodzakelijk om tien paar schoenen mee te nemen, een paar dikke truien extra en lange broeken. Gelukkig kwam de redelijkheid snel terug en kon ik alsnog een schifting in de noodzakelijke kleding maken want tja, in de woestijn, aan een zwembad is een bikini toch het belangrijkste om bij je te hebben? En anders schijnt een winkel ook zo gevonden te zijn.

Vanavond laat komen Rik en ik aan, morgen hebben we nog een dag om samen Doha te ontdekken. Daarna moet Rik werken en zal ik alleen op ontdekking moeten. Ik ben benieuwd wat komende week gaat brengen.
Ik houd jullie op de hoogte. Maar voor nu, op naar Doha!

Ik houd jullie op de hoogte!