Nu begrijp ik wat Rik bedoelt. Met donker het vliegtuig in, en als je uitstapt op je bestemming is de avond alweer gevallen, en dus met donker het vliegtuig uit. Alsof je een dag hebt overgeslagen. Ik heb wel heerlijk geslapen in het vliegtuig dus die jetlag hakte er later wel goed in aangezien ik na aankomst voor mijn gevoel aan mijn dag begon, terwijl het bij aankomst alweer 18.58 uur was.

En zo ben je dan ineens aan de andere kant van de wereld in Tokyo. Dat blijft toch wel het leuke van vliegen. De wereld lijkt zo groot, maar toch ook weer niet. Voor ik het vliegtuig uitstapte zag ik Rik nog even. Hij zei dat hij een paar keer langs was gekomen maar dat ik steeds sliep. Als ik dat had geweten was ik natuurlijk wel even op gebleven. De cabin crew scheen al snel door te hebben gehad dat ik de ‘vrouw van’ was. Echt grappig dat ze je dus gelijk in het vizier hebben, haha.

We troffen elkaar weer in de stad in het hostel van Ellen en David. Daar hebben we hen gemeet en de eerste Aziatische biertjes gedronken. Door Ellen en David werden we al voorbereid op de gekke kanten van Tokyo met verhalen over Manga porno, lovehotels en kattencafes. De volgende ochtend vertrokken Ellen en David weer. Rik zal David in Bangkok weer ontmoeten waarschijnlijk. Eerst de volgende dag Tokyo in. Lekker dat we in het centrum een hotel hadden geboekt!
Een hotel in het centrum van Tokyo heeft echter geen grote kamers. Dat wisten we wel, en weten we nu zeker.

We zijn samen op dinsdag de stad in gegaan. Pech voor ons dat het weer tegenzat. In de ochtend was het al bewolkt maar in de middag kwam de regen met bakken uit de lucht. Dit gaf ons wel de gelegenheid voor een typische Japanse lunch en een goed excuus voor een heerlijk jetlag-middagdutje. De plannen die we hadden gingen helaas niet door. Die heb ik op woensdag alleen gedaan. Rik was al wel bij Imperial Palace en Shibuya geweest, maar samen dat ontdekken zou toch leuker zijn geweest. Dat was ons helaas niet gegund aangezien Rik woensdag nodig had voor bijtanken en vluchtvoorbereidingen. Gelukkig hebben we dinsdag samen wel lol gehad om de vreemde verhalen die we eerder die avond al hoorden, de kromme en kreupele loopjes van al die Japanners (ik dacht dat ik flexibele enkels heb maar als je hen ziet lopen en zwikken) en verwarmde wc-brillen. Ook hebben we samen gegeten bij een vaag Japans zaakje. We hebben deep fried skewers gegeten. Ik kreeg het gevoel van een Japanse FEBO, maar dan ook met gefrituurde broccoli, kaas of kip, met als bonus de frituurlucht die de volgende ochtend nog in je kleren zit.

De volgende ochtend heb ik vanuit het hotel van Riks werk de bus weer naar het centrum gepakt en ben ik alleen op pad geweest om me wederom weer te kunnen verbazen over de kermis die Tokyo heet. Zeker de verhalen over de drukte van Shibaya Crossing zijn niet overdreven. Een hoop mensen, een hoop lawaai en oversteken voelt als een veldslag die op het punt staat te beginnen als het stoplicht op groen springt.
Daarentegen staan ook de mooie en veel rustigere parken van Tokyo, waarvan ik Yoyogi heb bezocht en de Gardens van Imperial Palace.

Nu weer op weg naar Doha, gevlogen door mijn man. Ja, hij zal het echte werk gaan doen. Mijn voetjes mogen weer omhoog in de vlucht van meer dan 11 (!!) uur. Die hebben het weer eens zwaar gehad want tja, in twee dagen wil je toch zoveel mogelijk zien! Niet dat dat genoeg was natuurlijk, twee dagen. Er staat nog genoeg op het lijstje. En dat betekent dat Tokyo zeker ooit nog een keer bezocht gaat worden. Volgens mij hebben we slechts nog maar een tipje van de gekke sluier opgelicht van Tokyo. Ook naar de rest van Japan zijn zowel Rik als ik erg benieuwd. Dit land en de cultuur zijn zo anders dan wat we kennen. Wat mij betreft is hier geen cultuurshock krijgen echt onmogelijk. Dan valt de woestijn vol met al die expats best nog wel mee!

Op naar Doha!