Daar zit ik dan in de wachtkamer. Ongeveer 10 jaar geleden hoopte ik zoiets nooit meer te hoeven doen. Wat een opluchting was het toen ik eindelijk een stuk zelfstandigheid kreeg en geen lessen meer hoefde te volgen. Maar vandaag moet ik er toch weer aan geloven. Wel met tien jaar bijna-dagelijkse-rijervaring, maar nu wel nog meer afhankelijk van de goede bui van de examinator. Het is tijd voor het rij-examen.

Met een hand vol aan adviezen van andere dames die ik eerder sprak en mij voor gingen, stap ik zo dadelijk de auto in. Het roze pasje uit Nederland prijkt in mijn portemonnee. Een Europees rijbewijs zou hier al een bepaald aanzien genieten dus dat zou me toch moeten helpen om in 1 keer te slagen. Daarnaast zou het rondje uit de verschillende verhalen hoogstens 5 minuten duren, dus wat kan er nou misgaan? Met die gedachten houd ik me maar voor dat dit appeltje eitje gaat worden. Maar helaas, zoals altijd denken de lichte zenuwen daar wel wat anders over bij mij.

Want aan de andere kant gaat het verhaal van een andere Nederlandse vrouw door mijn hoofd dat, zodra zij de auto instapte en het boze gezicht van de examinator zag, ze wist dat ze zou zakken. En ja, ze zakte. Ook percentages als van de 88 vrouwen maar 8 geslaagd gaan door mijn hoofd. Nou zouden dit vrouwen van allerlei nationaliteiten zijn (ook nationaliteiten die niet bekend staan als goede rijders) en ik hoef maar 1 van die acht te zijn toch? Dus tja, waar maak ik me nou druk om?

En het ergste wat er kan gebeuren? Dat we zo’n 3000 rial moeten betalen voor een nieuw lespakket. Beetje zonde van de tijd of geld, dus het doel is in 1 keer slagen!

Bijna twee uur wacht ik inmiddels en heb ik mogen genieten van wachtkamer 1, als ik, nadat ik de omroepmevrouw aanspreek, wordt doorgestuurd naar wachtkamer 2. Ook daar hangt een scherm met namen (behalve de mijne), staat de airco veel te koud, maar ik ben in elk geval niet meer de enige wachtende. Hier zitten meer vrouwen, die langzamerhand een beetje ongeduldig schijnen te worden. Op tijd zijn (lees 6:45 voor een drivingtest om 07.00 uur) wordt niet beloond hier denk ik om 9.45 uur.

Na een tijd wordt mijn naam geroepen, krijg ik een papier in mijn handen gedrukt en word ik naar auto 4 gestuurd, waar nog twee andere vrouwen instappen. Hier in Qatar doe je rijexamen met twee andere kandidaten in de auto, hoe gezellig. De examinator lijkt een grapjas, die aan het ouwehoeren is met de andere mensen van de rijschool, dus dat moet een goed teken zijn. Ik ben als tweede aan de beurt. Na twee keer heen en weer te hebben gereden op dezelfde weg, door rotondes als u turn te nemen, krijg ik het gevoel dat ik uitgelachen wordt door de examinator omdat ik zijn rij instructies niet helemaal zou hebben begrepen. Ik mag de auto parkeren en hij zegt met een lach ‘Fail’. Met mijn Nederlandse grote mond vraag ik direct natuurlijk ‘Can you tell me why?’, maar meneer lacht en zegt dat hij een grap maakt… hmm ik wacht het wel af.

De kandidaat na mij laat de koppelingsplaten lekker opwarmen, rijdt hortend en stotend terug naar de rijschool, waar ik na een kleine tien minuten er achter kom dat de examinator inderdaad een lolbroek was. Mijn naam komt in groen op het scherm, wat betekent dat ik mijn rijbewijs gelijk mee kan nemen. De vrouw die als eerste reed slaagt ook, de vrouw na mij niet. Later hoor ik van haar dat ze altijd op een ‘truck’ heeft gereden, en dat dit haar eerste keer in de auto was; ze had ook nog nooit lessen gehad. Hmm, soms wou ik dat ik zoveel zelfvertrouwen had.

Hoe dan ook, de rijlessen worden me bespaard. Alhoewel, het echte rijden leer je op de weg als je eenmaal je rijbewijs hebt toch? Nou dat blijft wel gelden, want hoe er hier in Qatar gereden wordt is weer een hele andere wereld dan in Nederland, dus nog lessen genoeg te volgen, maar dan in elk geval wel met rijbewijs op zak 😀