Toen ik hier net was aangekomen in september, had ik het idee dat de cultuurshock niet al te groot was, en dat ik zo gewend zou zijn. Nu ben ik er wel achter dat een shock en wennen toch wel twee totaal verschillende dingen zijn…

Zo ervaar ik een cultuurshock niet zo zeer hier in Doha. Er zijn eigenlijk twee momenten waarop ik dat even had. Zo stapte ik ooit een café binnen met alle Qatari en hun kleding, waardoor ik echt even dacht ,zit ik hier wel goed?’. Het andere is tijdens de momenten dat ik niet zo goed weet wat voor kleding en voorkomen er van je wordt verwacht. Dat zijn de momenten dat ik echt realiseer, dat het hier wel even anders gaat. Heel vaak komt het niet voor, maar dat is de enige echte ‘shock’ die ik ervaren heb. Met andere dingen merk ik niet zozeer een schok, maar juist verwondering, oprechte verbazing en nieuwsgierigheid voor de andere cultuur. Vaak kan ik er juist om lachen. Zoals de boodschappen die per se voor je ingepakt moeten worden in de supermarkt ook al kan ik dat zelf beter, de ijsbaan en een pretpark in de mall om alle kinderen wat te doen te geven in de zomer of de informatievoorziening die je altijd twee dagen te laat bereikt. Het leuke daarvan is, zo kom je nog eens ergens waar je het niet verwacht. Vorige week heel verrassend kwam ik zo bij een festival/wedstrijd van Arabische paarden op de souk terecht, waar je gratis plaats kon nemen op de tribune. Geen aankondiging over te vinden (althans, niet door mij), gewoon mazzel dat je er tegen aanloopt.

Ook de verscheidenheid aan mensen en culturen is elke dag weer een ervaring. Zo heb ik ontbeten met vrouwen van over de hele wereld, gerechten geproefd die weer eens wat anders zijn dan uit de Italiaanse of Chinese keuken en kan ik rondstruinen op de souk met een verscheidenheid aan spullen en handelaren. Ook de sterke parfumgeur van de Qatari die hier rondlopen en mijn nieuwe herwaardering voor gras zijn dingen waarover ik me verwonder. Waar ik in de zomermaanden gras kon verfoeien (#hooikoorts), mis ik hier de geur en aanzicht ervan, ookal geeft het me een snotneus en jeukende ogen. Wie had dat nou gedacht..

En waar ik soms hoop dat ik hier nooit echt zal wennen omdat jezelf verwonderen zo leuk is, zo zijn er ook momenten waarop de sleur van alledag heel prettig kan zijn. Een ritme waarop je terug kan vallen of dingen uit automatisme doen omdat je het nou eenmaal al zo vaak hebt gedaan, zijn soms toch ook best wel prettig om te ervaren. Zeker nadat we in december een aantal dagen in Nederland waren geweest was schakelen toch best lastig. Dat hoor ik vaker hier van anderen.

De eerste weken hier voelden als ik zo terugkijk vooral als vakantie. Later was ik me er vooral te bewust van dat ik hier woon, maar eigen voelde het nog niet. Gelukkig doordat ik nu zo af en toe wat kan werken en er weer een serieuze invulling van mijn dag is waarbij andere mensen ook iets van mij verwachten, lijkt het leven hier bij vlagen ‘normaler’ te worden. Ook het feit dat ik niet meer overal met een Uber naartoe moet maar zelf de auto kan pakken voor een boodschap en daarbij de weg weet, ook zonder navigatie, maakt het hier alledaagser. Zelfs de omroepen voor het gebed vallen me niet meer echt op. En net op het moment dat ik denk dat ik aardig gewend ben hier, is er wel weer iets waardoor ik denk, nee, normaal is me dit leven toch nog niet.

Zo heb ik me lopen verbazen over de zandstorm, het was weer een ervaring op zich. Tijdens de storm zag ik het stof letterlijk op mijn telefoonscherm liggen. Snel naar binnen dus, vluchtend voor de stof! Dagen erna wens je regen (ja heus!!) zodat de lucht weer wat stofvrij kan worden, maar helaas, de weerapp geeft nog steeds 0% kans daarop aan. Aangezien de temperatuur echter nu aangenaam is om buiten te sporten, denk ik er maar even niet aan dat ik me na een stukje rennen in de buitenlucht net een stofzuiger voel. Het niet-roken van al die jaren wordt behoorlijk teniet gedaan zo. En waar de Europeanen genieten van het aangename weer rond de 22 graden, blijf ik lachen om de Aziaten die met oorwarmers en mutsen op lopen. Het blijft toch een raar gezicht. Ook mijn werk zal de komende tijd er nog dikwijls voor zorgen dat ik voel dat ik in een andere wereld ben. Het internationale onderwijsveld is echt een ontdekking, en zo leuk! Het gaat toch heel wat anders dan ik gewend ben. Kleuters vloeiend Engels horen praten terwijl de moedertaal Nederlands is, is toch heel bijzonder!

Bijzonder, dat is wat we vooral hopen te denken, mochten we over jaren terugkijken op deze periode. Alhoewel wennen aan iets fijn kan zijn, is het ook heerlijk om af en toe uit de comfort zone gerukt te worden. Sleur en voorspelbaarheid is voor mij toch ook niet alles. Een ding wat wel duidelijk wordt is dat Nederland als land aan sommige dingen ook nog steeds niet gewend is, gezien de nieuwe records van kilometers file na een aantal centimeters sneeuw. Waarschijnlijk, net als de koude voeten die ik zelfs hier in de woestijn nog heb, wennen sommige dingen misschien wel nooit..

Heel veel schaats- en sneeuwplezier! En voor wie dat weer en de files wil ontvluchten, wees welkom om je hier samen met ons te verwonderen over nieuwe filerecords en woestijnperikelen..

Zandstorm, blegh..