Zo wonend op de Pearl, met een aantal mislukte pogingen om een Arabische taalcursus te gaan doen en alleen maar omgang met expats, kan ik de conclusie trekken dat mijn leven nog niet echt Oosters te noemen is.

Oké, niet alles verloopt altijd zoals ik het gewend ben, dus compleet Westers kan ik mijn leven ook niet noemen. Met enkele Qatari heb ik ook al wel eens kennisgemaakt, en shoppen op de Souq is echt wel anders dan in Zwolle, maar toch. Af en toe zou ik wel wat meer ondergedompeld willen worden in het Qatarese (traditionele) leven. Het is alleen niet altijd duidelijk hoe dan, maar soms komt er een kansje voorbij….

Zo zag ik een week geleden een instagram post voorbij komen, (social media is dè manier om achter evenementen te komen!) met de aankondiging van een moskee tour. Dat kon ik natuurlijk niet aan me voorbij laten gaan. Kerken heb ik eerder wel eens bezocht, maar een moskee nog nooit. En waar beter dan hier, wonend in Doha, om me aan zo’n bezoek te wagen.

Mijn twee vriendinnen hier hebben net zo’n Qatarees leven als ik, en hadden ook wel oren naar de rondleiding. Samen heen is toch leuker dan alleen! Zoals dat vaker gaat in Doha, wisten we natuurlijk niet precies waar we zijn moesten. Gelukkig had ik wel een vaag vermoeden.

Uiteindelijk stonden we op de juiste plek hierboven. En ja, dat is echt een moskee. Niet het bouwwerk wat je in gedachten had he? Een half jaar geleden liep ik hier rond met mijn zus, afvragend wat dit precies voor gebouw zou zijn. Tot er een enorm geluid uit de luidsprekers daarboven kwam. Dat bleek later de oproep voor het gebed te zijn. Kortom, de moskee in Education City, tenminste als je weet dat het een moskee is, is niet te missen.

Daar stonden we dan met z’n drieën, na een zoektocht door het gebouw met minimale aanwijzingen, te wachten voor de rondleiding. De groep mensen was de aanwijzing dat we op de juiste plek stonden. ,Hebben jullie je voeten gewassen?’ vroeg de een nog. ,Met schoenen aan mag je natuurlijk niet naar binnen’…. lang leve 40 graden en zweetvoeten dacht ik nog ongelukkig. Gelukkig waren we alledrie wel zo slim geweest om onze schouders en knieën te bedekken. Een gewoonte van hier, maar bij een bezoek aan een kerk is dat natuurlijk niet anders. Toen we echter aan de rondleiding begonnen bleek niet dat we de schoenen uit moesten trekken, maar juist extra kleren aan! Tenminste de dames dan! Tot zover de gelijkenis met een bezoek aan de kerk…

Jullie zullen begrijpen dat dit niet de enige Abaya-selfie is. Meer onderdompelen in het Arabische leven was toch een doel? Jezelf als een Qatari kleden hoort daar dan dus wel echt bij! Check!

Toen we naar buiten liepen om daar enkele dingen van het gebouw te bekijken, bleek de uitdaging er vooral in te zitten om niet je hoofddoek te laten wegwaaien. De wind had behoorlijk vrij spel, en echt geoefende abaya-dragers waren we nog niet! Met onze handjes op onze hoofdjes, lekker opwarmend in de zon, voelden we ons echte Arabische vrouwen. En toen ik mijn twee matties even kwijt was omdat ik nog wat extra fotootjes aan het maken was en zij al doorgelopen waren, was dat gevoel helemaal compleet!

De kleding maakte de rondleiding natuurlijk al interessant, maar de Education City Mosque is ook echt prachtig. Gebouwd op vijf pilaren, die staan voor de vijf pilaren waar de Islam op is gebouwd en met een enorme zaal waar bijna 2000 mensen naar binnen kunnen om te bidden, was ik best onder de indruk! Maar ja, eenmaal binnen moesten die schoenen natuurlijk wel uit..

Zo’n twee uur lang duurde de rondleiding, waar in ons meer werd verteld over de architectuur van de moskee, de Koran, en over een bezoek aan de moskee. Met Rik had ik het al eens eerder gehad over de overeenkomsten tussen de islam en het christendom nadat hij hierover eens gesproken had met een collega. Deze overeenkomsten hoorde ik terug in het verhaal van onze gids. Het geloof in 1 God, naastenliefde, vasten, de verschillende profeten (waaronder Jezus!) die de boodschap van God op aarde brengen. Zo heel veel anders is een kerkbezoek dan toch ineens niet meer!

Natuurlijk zijn de verschillen ook duidelijk zichtbaar. Zo wordt iedereen voorafgaand het gebed opgesteld in een lijn, schouder aan schouder (elkaar aanrakend), zodat de mensen die bidden, als een eenheid het gebed uitvoeren. Vandaar dus ook de lijnen op de grond. Of je nou rijk of arm bent, geschoold of niet, iedereen staat in dezelfde lijn te bidden. Ook werd ons voorgedaan hoe het gebed er daadwerkelijk uit ziet en is de richting waarop gebeden wordt standaard richting Mekka. En de mensen doen dat gebed niet een keer per dag, maar zelfs vijf keer! En het eerste gebed al zelfs voor de zon opkomt.

Al met al is een moskee bezoek een dikke aanrader voor iedereen die benieuwd is naar het islamitische leven! Hier in Doha schijnen meerdere moskeeën hun deuren te openen voor een rondleiding. Dit is dan ook niet de laatste die ik zal gaan doen. Één ding heb ik dan al geregeld: mijn schouders, knieën en mijn hoofd zal ik dan op geheel passende wijze kunnen bedekken, want de abaya mochten we uiteindelijk zelfs nog meenemen. En de overige mannen, die kregen ook nog een presentje mee; een keffiyeh (hoofddoek voor de man) en agaal (de zwarte ‘touwen’ die vroeger gebruikt werden om dromedarissen mee te drijven). En zo zijn we allemaal voorbereid op een volgend bezoek!