Door het keukenraam kijk ik naar binnen. Ze zien me. Ineens hoor ik een enthousiast gegil en gegiechel. ,Waaah!’. Kleine voetstapjes rennen in de gang en twee pretoogjes kijken me door het glas van de deur blij aan. Een enthousiast ‘haaai!’ en een paar kleine, wapperende vingertjes door de brievenbus begroeten me blij. Wat een warm welkom!

Het is dag twee van dit bijzondere weekend. De verlegenheid die ik soms zie bij mijn nichtje als ik voor het eerst binnenkom is vandaag niet aanwezig. Gisteren heeft ze me ook al gezien dus dat scheelt. Mijn broer en schoonzus oefenen ook regelmatig met de namen van haar ooms en tantes. Het vreemde is er dus wel af. Gelukkig maar, want op afstand wonen brengt natuurlijk ook mee dat we niet altijd zomaar even langs kunnen komen.

Toen we de beslissing maakten om naar het buitenland te gaan, was het daarom wel één van de wensen die we hadden: het moest niet te ingewikkeld worden om naar Nederland te kunnen gaan voor belangrijke of bijzondere gelegenheden. Wat fijn dat ons dat is gelukt, zodat we dagen zoals deze niet hoeven te missen. En zo’n warm welkom van die lieve kleine meid bevestigt dat nogmaals. Zo dus ook deze week. Hoe bijzonder is het als een vriendin en haar man, maar ook je schoonzus en broer een kindje verwachten?!

Helaas was Rik niet in de gelegenheid om mee te gaan naar Nederland dus dit keer moest ik alleen het vliegtuig in. Maar eerst een weekendje Dublin, die van tevoren al goed getimed was met de uitgerekende data van de beide dames. Mijn vriendin en schoonzus kregen een bevallingsdeadline opgelegd en de babies de belangrijke taak om niet al te lang in moeders warme buik te blijven zitten. De dagen werden afgeteld, mijn telefoon op stand-by met het volume van de beltoon op maximaal; het wachten en duimen was begonnen.

En toen ineens op 11 augustus een fotootje van een klein, snoezig en lief meisje. Verrast, maar zo blij en trots op mn lieve vriendinnetje die zo’n mooi mensje op de wereld had gezet!! Oh, ik kon haar gaan ontmoeten! Wat fijn! Vijf dagen later kon ineens alle nervositeit en spanning, die ondertussen behoorlijk opgelopen was, helemaal losgelaten worden. Vrijdagochtend werden mijn zus en ik om zes uur in de ochtend wakker gebeld door onze broer. Ons kleine neefje was er eindelijk ook en tante Samantha had nog enkele dagen in Nederland om op bezoek te gaan!

Wat een genot om de pasgeborenen en hun kersverse ouders te zien genieten. Om mijn ouders te zien die hun kleinzoon vol bewondering en liefde in de armen namen, om zo’n kleintje zelf te mogen vasthouden en te verwelkomen. Wat fijn om hier bij te kunnen zijn! Beide babies hebben mijn stille wens gehoord en zijn allebei op tijd en, nog veel belangrijker, gezond geboren.

Dagen zoals deze tellen. Het zal ongetwijfeld niet altijd lukken om dit soort momenten mee te kunnen pakken, zoals Rik het helaas wel moet missen deze keer. Een gillend en enthousiast welkom bij de voordeur is natuurlijk onbetaalbaar, maar gekke bekken trekken en zwijmelen bij zo’n klein babietje kan gelukkig via foto’s en Skype ook. Ook die momenten tellen, ook die momenten zijn dierbaar, waar dan ook!