Vroeger speelde ik altijd juffie. Met mijn krijtbord in de garage of in mijn slaapkamer met mijn eigen opgespaarde schriften op de grond verdeeld, want daar zaten de zogenaamde leerlingen. En ja hoor, van iedere leerling wist ik of hij/zij er was, want dat werd natuurlijk bijgehouden met de zelf bedachte namenlijst.

Uiteindelijk is het er nooit echt van gekomen om die schriften op de grond echt tot leven te laten komen, alhoewel ze dat toen in het kinderlijke fantasiespel wel echt waren. Een inspiratiebron was het zeker altijd wel om iets met onderwijs te gaan doen. Hoewel juf nooit de baan werd nadat ik klaar was met de studie, is het altijd wel een oude droom geweest.

Oude dromen, altijd leuk om op terug te kijken, maar loslaten doe ik ze toch niet helemaal. Naast oude dromen heb ik ook nieuwe dromen. Ooit wil ik eens iets voor mezelf gaan beginnen of een marathon lopen. Maar ook een reis naar Zuid-Amerika staat op de dreamlist en zoals ik ooit in groep 4 in de schoolkrant schreef hoop ik ooit moeder te worden, al ben ik daar nu niet meer zenuwachtig voor zoals ik toen schreef 😅

Sommige dromen blijven, komen misschien nooit uit of kunnen nog nagejaagd worden. Een oude droom waarvan ik niet dacht dat die snel uit zou komen was om ooit in het buitenland te gaan wonen en de wereld rond te reizen. Toen ik eenmaal een toffe job had in Nederland vervaagde dat idee beetje. Met redenen als een eigen huis, mijn baan die zo Nederlands van aard was tot aan ik heb er geen geld voor (over) werd het nooit echt concreet. Trouwen, dat was er ook eentje. Ik was dan ook echt zo’n meisje-meisje, dromend over dè jurk en een mooi feest. Maar ja, ook dat kost veel geld, terwijl je daar ook zoveel andere mooie dingen mee kunt doen, dus ook die droom verdween op de achtergrond. En nu acht jaar later…

Acht jaar later kan ik heel veel dromen toch aankruisen. Met een man als piloot werd wonen in het buitenland ineens realiteit: check. Trouwen was toen ineens nodig, dus gingen we ervoor en dus ook die: check. Reizen kon ineens: check. En alhoewel Zuid Amerika nog niet is langs gekomen, de marathon ook nog wel even gaat duren en ik ook nog geen moeder ben, kwam ineens nog een andere droom uit…

Geen schriften op de grond dit keer, maar een gevulde map met echte lesstof dat nog niet door mij zelf is gemaakt. Geen basisschoolkinderen die op een zelf gefabriceerde namenlijst staan, maar volwassen mensen die zich echt opgegeven hebben voor een cursus Nederlands. Geen Juf Samantha met een krijtbordje, maar wel Miss Samantha, Dutch teacher voor in de klas. De oude droom van een juf voor de klas zijn: check.

Want alhoewel de vrijheid en flexibiliteit een fijn gegeven is met de baan van the husband, is iets nuttigs doen en met mensen werken toch ook wel echt mijn ding. Onderdeel zijn van een team, andere mensen iets leren en regelmatig op een school te vinden zijn, daar word ik toch wel echt happy van! Vorig jaar had ik al het genoegen om privé les te mogen geven, om nu echt een klasje te hebben maakt dat Juf-zijn-gevoel toch wel echt compleet.

Ik vond het grappig om zo te bedenken dat die oude droom er nog steeds was. En dat die ineens uit kwam. Dat schetst een positief beeld voor de toekomst. Want dromen heb ik nog genoeg. Wie weet wat er nog op ons pad komt.

Blijven dromen: check.