Op wereldreis gaan. Eerder droomde ik daar altijd van. Op een hele andere plek wonen dan je gewend bent, even uit de sleur van alledag. Geweldig leek het me. Tropisch ook, want van kou houd ik niet. De ontdekking van nieuwe culturen, nieuwe mensen leren kennen en stappen uit je comfort zone. Het gevoel van, ‘en we gaan nog niet naar huis, nog lange niet’. Drie weken vakantie is namelijk niet genoeg in het jaar. Nee, ik zou dan direct een jaar weggaan, dan gaat het niet zo snel. Maar ook een jaar vliegt voorbij. En dat gevoel van ‘nog lang niet naar huis’ blijkt soms ook niet altijd ver weg te zijn.
Op wereldreis gaan, voor mijn gevoel ben ik nog steeds onderweg.

Precies een jaar geleden vertrokken Rik en ik dan eindelijk samen naar Doha. Eindelijk, want ik zat er al even op te wachten. Rik was zonder mij al eerder vertrokken in juni, en kwam me nu zogenaamd ophalen. Maar mijn wereldreis was al eerder begonnen. Bij weg gaan hoort namelijk ook afscheid nemen, en die weg had ik al eerder ingeslagen. De eerste dag van mijn reis, was de laatste dag op mijn werk. Wat een moeite heeft dat achteraf toch gekost, om dat stukje van mijn oude leven los te laten. Soms twijfel ik of ik het überhaupt al los gelaten heb. Die laatste werkdag besefte ik me waarom ik niet al eerder een wereldreis ondernomen had. Loslaten van fijne dingen vind ik moeilijk. Doei zeggen ook.

Doei zeggen op Schiphol ging gelukkig wel iets makkelijker. Ik had me hier natuurlijk grondig op voorbereid, mezelf toegestaan om een paar tranen te laten, maar bovenal had ik mezelf opgelegd om er heel veel zin in te hebben. Want het avontuur lonkte, en Rik had ik al te lang moeten missen die zomer. Wat fijn dat we samen het avontuur konden aangaan. Na de vlucht zette het avontuur die week gelijk door. De aanvraag van de resident permit, het ‘medical exam’ als onderdeel hiervan en het rondracen door Doha in een taxi maakte die dag al een hele belevenis. Dat Rik op dag 2 na mijn aankomst gelijk moest vliegen en ik dus alleen was in een vreemde stad, zorgde voor het ‘uit je comfort zone stappen’- stukje wat elke reis met zich mee brengt. Door de Nederlandse vrouwen die ik al vrij snel die week ontmoette, en daarmee ook gelijk afsprak, kreeg ik echter al vrij snel een vertrouwd en Hollands gevoel. Niets geen uit je comfort zone, maar een warm bad. Perfect begin in zo’n warm land. Desondanks kwam de cultuurshock toch later die week toen ik een Europees ogende lunchtentje binnen stapte, om er achter te komen dat de mensen die daar in hun witte en zwarte jurken, er nou niet bepaald Europees uitzagen… Grappig hoe die dingen dan onbewust gaan. Ik heb er heerlijk om gelachen.

Dat oude dingen loslaten goed kan zijn, kwam ik ook achter. Ondanks dat ik soms moeite had met mijn 0-urige werkweek, merkten Rik en ik dat de flexibiliteit die het met zich meebracht, onbetaalbaar was. Wat was het heerlijk dat we niet hoefden te puzzelen met onze agenda’s om elkaar te kunnen zien. Wat fijn dat onze vakanties nu samen vielen in plaats van precies langs elkaar heen. Hoe fijn dat we samen de wereld konden gaan ontdekken. Met het bezoeken van Tokyo, Kaapstad, Phuket, Oostenrijk, Nepal, Dublin, Nederland meerdere keren, en als kers op de taart ook nog Namibië en Botswana, kunnen we zeggen dat we letterlijk een wereldreis hebben ondernomen het afgelopen jaar, buiten Doha om.

Maar soms kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Alleen maar vakantie vieren is niet voor me weggelegd. Loslaten lukt soms wel, maar mezelf helemaal loswurmen van werken in het onderwijs wilde ik toch niet. Ook op werkgebied ging ik op reis. Van orthopedagoog werd ik ineens juf, en met Nederlandse pubers werken werd ineens werken met Engelse en Nederlandse basisschoolkinderen. Na het behalen van mijn rijbewijs, een aantal middagen werken en daardoor soms ook Rik mislopen, leek het leven in Doha toch ineens ‘normaler’ te worden. Goh, dat was best een raar gevoel. Maar stiekem toch ook wel fijn. Want steeds op reis zijn, nieuwe dingen ervaren, is ook wel een beetje vermoeiend. Ineens begon ik sleur en structuur toch wel te gaan waarderen. Raar hoe je daar dan achterkomt.

Er zijn zoveel dingen die het afgelopen jaar maakten tot een echte wereldreis:
We hebben de Ramadan bewust meegemaakt, veel nieuwe mensen ontmoet, moskeeën bezocht, nieuwe ervaringen opgedaan op werkgebied, we scheurden door de woestijn, ik kan nu vrachtwagen rijden, we hebben daadwerkelijk een nieuwjaarsduik genomen, Koningsdag niet op Koningsdag gevierd, zijn verhuisd, gaan in juni, juli, augustus (en ook nu nog in september) dagelijks naar de sauna en nog zoveel meer.. Zo fantastisch als het afgelopen jaar is geweest, zo fantastisch hoop ik dat het nog vele jaren gaat worden. Natuurlijk missen we ook veel dingen uit Nederland, maar door onze gunstige reisvoorwaarden, de vele skype en whatsapp-belletjes en alle (geplande) bezoekjes van vrienden en familie is dit voor ons goed vol te houden. Nederland is vaak nog steeds erg dichtbij. En dat is goed ook, want één van de leukste dingen van reizen is het thuis komen. Thuiskomen doen we nu op twee plekken.

Op wereldreis. Als ik terugkijk op het afgelopen jaar dan hebben we de koffers echt gepakt, en gevuld met nieuwe herinneringen. We zijn nog steeds onderweg, maar af en toe staan we ook even stil. Stil om terug te kijken op wat we tot nu toe hebben meegemaakt, om te kijken waar we nu staan en om te kijken hoe we komende tijd weer verder zullen gaan. In onze gedachten hebben we een route uitgestippeld, maar uit ervaring blijkt dat het ook vaak ineens anders kan lopen… Een voorbeeld hiervan is mijn blog. Mijn voornemen was om na een jaar te stoppen met bloggen. Vandaag zou dan ook mijn laatste blog zijn. Toen ik dat hier en daar vertelde kreeg ik vooral de reactie dat mensen dat erg jammer zouden vinden en zeiden me vooral door te gaan. Dat had ik niet verwacht!

Onze reis gaat voorlopig nog wel even door, en daarom dus deze blog ook. Heel erg leuk dat zoveel mesnen ons volgen en meelezen. Heb je zelf een onderwerp waarover je het leuk vindt dat ik ga schrijven, laat het me dan ook weten. Ik ben erg benieuwd naar jullie ideeën. Wij gaan, zoals het nu lijkt (weet je nog), in elk geval nog voor vele jaren op wereldreis, maar we komen ook af en toe terug naar Nederland en bovenal gaan we nog heel vaak Op naar Doha!

Heel veel liefs van ons 🙂