Sommige bloggers houden hun blog actief door oude blogposts opnieuw te publiceren. Soms met alleen de datum aangepast en andere berichten weer iets meer ge-update met actuele info. Doordat ik nu een tweede jaar in Doha ervaar zou ik hetzelfde kunnen doen maar….. dat doe ik niet.

Met alle woestijnritjes denk ik elke keer, daar ga ik niet weer over schrijven, maar toch.. we beleven steeds weer iets anders, wat maakt dat het wel waard is om weer te delen. Ditmaal geen woestijnrit, maar hetgeen waarvan ik vorig jaar dacht het überhaupt nooit te gaan bezoeken. Vorig jaar benoemde ik nog dat mensen in het buitenland ineens activiteiten doen of evenementen bezoeken die ze thuis links zouden laten liggen. Het heeft in het buitenland toch een andere aantrekkingskracht, zeker als er een Nederlands tintje aanzit. Dat was dit jaar trouwens niet het geval bij het bezoeken van dit evenement. Hoe dan ook we zijn toch er heen gegaan; het Katara European Jazzfestival. Daar is ie weer!

Het weer is ‘s avonds heerlijk dus alle reden om buiten te zitten. Hoe beter dan met een lekker muziekje op de achtergrond. Vorig jaar was ik aangenaam verrast door de Nederlandse artiest Paul van Kessel. Zo verrast dat ik zelfs later die week nog een keer een optreden van hem bezocht. Jazz, het was nooit zo mijn genre muziek maar zo open minded als ik me soms kan voelen, besloot ik vorig jaar het toch vaker op te zetten thuis. Dat is natuurlijk niet gebeurd. Een belofte die ik dit jaar ook niet hoef te maken. Nee, na dit bezoek denk ik er weer anders over, tenzij ik in een psychedelische bui ben of zin heb in een opera gevoel.

Geen Nederlandse artiesten dit jaar op het programma, maar in multi culti Qatar is het altijd leuk om iets anders mee te pakken, en dus lieten we ons bekoren door Portugese muziek. Bijkletsen zat er helaas niet in, want voor ons kregen we een duidelijke sneer van mensen die hier zaten om puur te luisteren. Dat genot viel hen blijkbaar zelf tegen toen ze, ondanks dat we daarna plichtsgetrouw onze monden dicht hielden, na vijf minuten alweer weg waren. Konden wij weer los. De drummer van de jazzband dacht daar hetzelfde over blijkbaar. Hij ging inmiddels helemaal op in zijn psychedelische experimentele jazzmuziek. Wij keken elkaar nog eens aan maar bleven toch nog even zitten. Dat getingeling was het niet voor ons, misschien werd het hierna beter.

Na de Portugezen waren namelijk de Italianen aan de beurt. Een plaatje van een man met een saxofoon en een cello die werd klaargezet beloofde veel goeds. De psychedelische klanken werden ingeruild voor wat rustigere muziek, precies zoals we ons hadden voorgesteld en inmiddels was het toch ook best wel druk geworden. Altijd leuk want mensen kijken is toch puur vermaak?! Zeker als je bedenkt dat er ook dames in Qatar rondlopen die geen moeite doen om hun schouders en knieën te bedekken. Je ziet de mooiste creaties voorbij lopen, en dat naast alle abaya’s. Het contrast blijft groot. Ondertussen leek de Italiaanse zangeres de saxofoon na te zingen en wij hadden meer oog voor de mensen die een zitplekje najoegen. Tijd om op te stappen dus.

Een terrasje pakken in een Libanees restaurant op de Pearl was het plan, want binnen zitten met deze temperaturen is zonde! Onderweg in de auto kreeg het gesprek een wending over het gebruik van, hoe zal ik het eens zeggen, niet al te nette woorden. Daarover met Duitsers in gesprek blijkt hilarisch te zijn. Wie zegt dat ze geen humor hebben? Probeer eens te schelden met ze! Waar wij Nederlanders genieten van de rollende ‘r’ en de grommende ‘g’ omdat je daar nou eenmaal je agressie wel in kwijt kan, houden de Duitsers het liever schattig, rustig en bescheiden. Het woordje Hoppala deed zijn intrede. Dat klinkt toch als een woord uit een kinderfilm? ‘Oeps, mijn auto is total loss.. ah, Hoppala’!. ‘Argh, de deur is in het slot gevallen en ik heb geen sleutel. Hoppala’! Wat maakt het uit, Hoppala! ‘De leuning van de stoel breekt af. @&!/€&@!:…’ oh nee, Hoppala! Tja, als een Nederlander dat overkomt is Hoppala toch niet de eerste reactie. De man van het restaurant keek verschrikt, verwisselde snel de stoel maar het leed was al gedaan. Gelukkig was daar Hoppala! Met een lach de avond afgesloten want tja, daar is dat woord wel goed voor. Misschien toch een beter alternatief dan voor onze scheldpartij.

Een internationaal avondje met verschillende culturele aspecten. Van psychedelische headbangen en saxofoons nazingen tot heerlijk buiten zitten op het terras met kapotte stoelen, lekker eten en goed gezelschap. Geen enkele avond is hetzelfde hier, en het blijkt toch maar weer dat je in het buitenland ineens naar evenementen gaat of dingen gaat doen die je thuis zou laten. Schelden in het Duits had ik ook nooit bedacht om te gaan doen, maar wie weet, misschien overweeg ik na deze avond toch. Want hoe leuk is het als je in lachen uitbarst om iets wat je eerst heel kwaad maakte door 1 woordje. Ik ga het proberen! Hoppala!