Toen Wuhan na weken lockdown ineens weer open ging, deed het op tv bijna voorkomen als een feestdag. Mensen met mondkapjes op straat, maar zo blij om er weer even uit te kunnen. Dat moest toch genieten zijn?!

Maar ergens kon ik me dat nog niet echt voorstellen.. Was het niet een klein beetje overdreven? Wij zaten hier toen net in de quarantaine en ik zat nog in de modus dat ik nog creatief was en vastbesloten om er een goede lockdown-tijd van te maken. Genoeg boeken te lezen, genoeg ideeën om mezelf te vermaken, laat maar komen dacht ik! Het werk gaf ondertussen ook de uitdaging om iets goeds neer te zetten online, wat me ook energie gaf. Ik kom die paar weekjes wel door dacht ik zo! Laten we zeggen dat ik in fase 1 van de quarantaine zat…

Maar fase 2 was iets minder toen die weken over gingen in maanden. Inmiddels groeide de onduidelijkheid over hoe lang de lockdown überhaupt zou duren met onduidelijke regels. Dat hielp nou ook niet echt… En die goede ideeën.. die waren òf deels al uitgevoerd, òf ze leken ineens niet meer zo goed. Tijdens de (school)vakantieperiodes begon het gemis te groeien naar de momenten om er even lekker tussenuit te gaan of zorgeloos met andere mensen af te spreken. Zo hadden we naar Nederland moeten gaan voor enkele zaken en toen de terrassen in Nederland weer open gingen heb ik toch met enige jaloezie gedacht aan iedereen daar. Ik heb in een artikel van Amy Cuddy (een Amerikaanse social psychologist) gelezen dat het vrij normaal is om dergelijke fases door te gaan in abnormale tijden. En herkenbaar voor mij zijn ze zeker, zie het plaatjes hieronder.

Gelukkig heeft die fase niet zo lang geduurd voor mezelf en zit ik alweer een aantal weken in fase 3. We maken er maar het beste van en we zien wel wat er gaat gebeuren. Best lekker eigenlijk, die instelling. We weten dat we voorlopig het land niet uitgaan en de hete zomer hier door moeten komen. Maar er zijn weer wat plannen in het hoofd ontstaan en ook online blijven er veel dingen mogelijk. En het vooruitzicht lijkt ook steeds concretere vormen aan te nemen. Het allerbeste werkt echter om per dag te kijken wat er komt. En shoppen. Dat helpt ook. Ben ik vandaag achter gekomen. :p

Qatar zelf is inmiddels naar fase 1 verschoven. Fase 1 van het heropenen van het land wel te verstaan! Begin juni kregen we al hoogte van een dergelijke gefaseerde opening, maar het was lang gissen in welke fase we überhaupt zaten. Maar dat is inmiddels duidelijk geworden. Sinds gisteren zitten we in fase 1. Dat betekent dat een aantal parken weer open gaan, de grotere winkels in de malls ook weer open zijn (en dus niet alleen de supermarkten en apotheken) en dat je ook weer met vier mensen in de auto mag zitten. De moskeeën zijn weer geopend en ondanks dat je wel met je mondkapje over straat moet en de verplichte tracking app bij je moet dragen, voelt het wel weer als een soort van meer vrijheid. En nu aftellen naar 1 juli, als ook de stranden weer opengaan. Een beetje in water kunnen plonsen is best lekker met 45 graden.

Wuhan heeft zijn feestje al eerder gehad, en ook hier was het vandaag voor mij even feest. We zijn er nog lang niet, maar even rondstruinen in de mall en gezellig wat winkels in en uit, is toch best een verademing na al die maanden thuis hangen. Het gaat nog iets anders dan ik gewend ben en ook geen idee hoe lang dit natuurlijk zo blijft gaan, (het zou immers zo maar weer kunnen veranderen!), maar er lijkt een beetje meer ademruimte te komen!

I’ll keep you posted!