Ik hoorde mensen wel eens zeggen dat wanneer je in het buitenland woont, je ineens daar dingen doet die je in Nederland eigenlijk niet zou overwegen. Zo hoorde ik hier al dat mensen naar het WK turnen gingen, terwijl ze zo’n toernooi in Nederland niet zouden bezoeken, en überhaupt de sport niet volgen. In een leeg stadion een voetbalwedstrijd kijken zou ik trouwens in Nederland ook niet doen, maar hier in Doha staat dat toch echt wel op mijn bucketlist.

Vanavond was ook zoiets. Het European Katara Jazzfestival is een paar dagen aan de gang. Ik luister nooit naar jazz. Ik ga nooit naar zo’n soort festival. Maar het was een uitnodiging die rond ging op de appgroep vanuit de Nederlandse ambassade, en blijkbaar maakt dat het dan toch anders. En het was gratis te bezoeken. Dat helpt ook.

Maar eerlijk is eerlijk, in Nederland zou ik er niet heengaan denk ik, gratis of niet. Het zou niet in me opkomen, en ik moet eerlijk bekennen dat ik de Nederlandse artiest, Paul van Kessel, die vanavond optrad, ook niet kende (shame?!). Voorbereid zoals ik ben natuurlijk wel even een Spotify lijstje snel geluisterd in de uber daarheen en tot de conclusie gekomen dat het me best wel relaxte muziek leek. Het gezelschap met wie ik heen ging was goed en het weer was heerlijk. Een topavondje, en zo ben ik ook tot de ontdekking gekomen dat mijn muzieksmaak toch nog weer verder uit te breiden is.

Het grappige aan vanavond vond ik maar weer hoe anders je dingen gaat benaderen in het buitenland. Alsof het Nederlandse randje aan iets ineens maakt dat het interessant is. Het is eigenlijk een beetje hetzelfde wanneer je Nederlanders in het buitenland tegenkomt op vakantie en je elkaar dan wel ineens vol enthousiasme aanspreekt. Ineens in het buitenland breng je samen veel tijd door en ben je de beste vrienden. Dan vinden we elkaar ineens leuk en interessant. Terug in Nederland lopen we elkaar gewoon weer voorbij. Dat werkt blijkbaar dus ook voor anderen zaken, zoals voor een jazzfestival.

Ik weet niet of ik nu ineens wel allemaal jazz festivals zou gaan bezoeken als ik weer in Nederland zou zijn. De muziek van Paul van Kessel beviel overigens wel, en hij schijnt dinsdag hier ook nog ergens op te treden, dus wie weet waag ik er nog eens een bezoekje aan. De Spotifylijst is in elk geval stand-by. Wie weet blijft het niet puur de magie van iets Nederlands in het buitenland. En anders was het leuke avond met een leuke out of the box achtig ding onder het motto; je moet alles een keer geprobeerd hebben in je leven toch? Dat geldt in Doha ook voor het bezoeken van een voetbalwedstrijd in een leeg stadion denk ik. Dus dat komt binnenkort ook nog wel een keer. Alles voor wat Hollands gevoel.

Hup Wesley!