Vandaag werd duidelijk waarom luiheid altijd een keerzijde heeft. Op het eerste moment denk je, ‘ach, komt later wel’, maar als ‘later’ is aangebroken wilde je toch dat je het eerder had geregeld. Vandaag heb ik Rik meerdere keren horen zeggen, ,,Hmm, was ik maar niet zo lui geweest en had ik mijn rijbewijs maar al vast gehaald’.

In Qatar geldt een internationaal rijbewijs voor residents niet. Voor toeristen is dat overigens wel voldoende, maar voor ons dus niet omdat we inwonenden zijn. Waar sommige nationaliteiten hun originele rijbewijs kunnen laten zien, en dan een Qatarees rijbewijs zo mee krijgen, moeten andere nationaliteiten (zoals Nederlanders) opnieuw een theorietest en praktijktest afleggen. Gisteren heb ik mijn theorie al gehaald (jeej)! Over drie weken mag ik voor het praktijkexamen. Niet dat dat veel voorstelt zegt men. Volgens de verhalen is het een kwestie van 5 a 10 minuten een rondje door een woonwijk rijden, en dan maar hopen dat de examinator een goede bui heeft en je laat slagen.. Lief lachen, zal dat gaan helpen? Ik ga het meemaken. En ook Rik mag nog zijn theorie en praktijk gaan doen…

En dus waren wij vandaag passagiers, en dat is stiekem best een beetje jammer als je in de woestijn gaat scheuren!!

Want dat is wat we hebben gedaan vandaag. Ook als passagier is dit trouwens ook echt tof om mee te maken. Wat waren we blij dat we mee konden. Met twee auto’s en een groep van zes gingen we vanochtend op pad. Een mooi aantal, en alle handjes zouden goed uitkomen vandaag. Het zand was namelijk soms erg mul, waardoor we toch enkele keren vast kwamen te zitten. Goede workout gehad dus tussen al het zitten op de achterbank door. Graven, duwen en een beetje zandhappend hebben we gelukkig elke keer wel weer los kunnen komen. Anders werd het een lange nacht. Kamperen in de woestijn staat nog wel op ons lijstje, maar dan graag op een plek die we zelf uitkiezen, niet die de vastgelopen auto bepaald.

Met een Parjero en een Ford 150 Raptor gingen we op pad. Het monoloog van Rik kreeg gedurende de dag bijval van de andere mannen over waarom de Raptor toch echt de auto is die we moeten gaan kopen straks. Eerlijk is eerlijk, het is een gave bak om mee te spelen in de woestijn, maar ook deze kan komen vast te zitten zijn we achter gekomen, en dan is duwen wel een stukkie zwaarder hoor. Maar het bergje op doet ie ook goed. . Het is allemaal één grote speeltuin, die woestijn. We hebben aan het einde van de rit nog even naar Saoudie- Arabië gezwaaid bij Inland Sea Beach, de eindbestemming, en zijn toen via de Desert Highway teruggereden. Op de terugweg hebben we ons verbaasd over de Qatari die met een rotgang over de harde rotsachtige hobbelweg scheuren alsof het niets is, terwijl wij en de auto behoorlijk door elkaar geschud werden. De verhalen over de Qatari die levensgevaarlijk door de woestijn scheuren werden nogmaals bevestigd toen we onderweg nog een auto zagen staan, die hoogstwaarschijnlijk een paar koprolletjes heeft gemaakt. Dat zag er niet goed uit.

Één ding is in elk geval duidelijk. Dat rijbewijs gaat er binnenkort komen. De auto ook. En dan hop… naar de speeltuin. De woestijn genaamd.