,,Wat ga jij eigenlijk doen als je in Qatar woont? Zeker heerlijk de hele dag aan het zwembad zitten en leuke dingen doen. Je gaat vast ook veel reizen met Rik als je met hem mee kan vliegen naar een bestemming, of niet? Oh, dat zou mij echt heerlijk lijken zeg”. 

Één van de gesprekken die ik voor vertrek naar Qatar heb gevoerd… Wat Rik hier komt doen is wel duidelijk natuurlijk. Voor mij was dat iets minder duidelijk. Een plan B die ik had voor als er niets op mijn pad terecht zou komen is om Arabisch te leren. En hoe leuk me dat ook lijkt, tot nu toe vraag ik me af in hoeverre ik daar nu wat aan heb. Daarnaast is de informatievoorziening hier niet altijd even goed, dus als je pas de dag na de sluitingsdatum een bericht ontvangt over inschrijven voor een cursus Arabisch is dat nog steeds te laat. It happened twice.

Andere mensen zien het heerlijk leventje natuurlijk voor zich. En eerlijk is eerlijk, als ik zou willen kan ik elke dag aan het zwembad hangen, borrelen in één van de luxe hotels en bij een gunstig rooster van Rik instappen en met hem mee de wereld ontdekken. Ook dat heb ik gedaan de afgelopen maanden, maar veel voldoening geeft het niet. Van andere vrouwen hoor ik dat ze een nieuwe studie gaan starten omdat ze genoeg tijd hebben daarvoor. Voor mij was het antwoord altijd wel duidelijk over wat ik hier zou willen gaan doen in Qatar; het liefst wil ik weer aan de slag in het onderwijs, als orthopedagoog, of iets gelijksoortig.

Een andere studie doen heeft me ook wel getrokken, maar de enige studies die ik dan zou willen doen zijn de verdiepende studies in mijn vakgebied. Voor die studies heb je werk nodig. Ik ben er eigenlijk altijd van overtuigd geweest dat ik het goede beroep heb gekozen. Het feit dat ik mijn baan nog steeds erg mis na het indienen van mijn ontslag, is wederom één van de bevestigingen hiervan. En ook vandaag kreeg ik weer een kriebel in mijn buik wat bevestigde dat dit het juiste is om te doen. Want vandaag heb ik na maanden weer eens een orthopedagogisch verslag doorgelezen, mag ik nadenken over de begeleiding van een kind en ga ik vanaf morgen weer op een school aan de slag. Al is het voor een uurtje per werk, ik kan weer even werken op een school, en weer een beetje orthopedagoog zijn 🙂

Hoewel voldoende vrije tijd hebben, geen overvolle agenda hebben en alle tijd kunnen nemen voor Rik als hij thuis heerlijk is, ik mis het hebben van mijn eigen ding, iets doen wat ik helemaal te gek vind en anderen mee kan helpen. Ik ben dus erg dankbaar dat ik dat weer kan doen. Het is weer een begin, en wie weet vloeit er nog iets moois uit. Ooit zei een dierbaar iemand tegen mij hoe trots hij er op was me zo te zien mogen groeien. Dat ik mijn talenten niet moest verspillen. Ergens denk ik dat hij niet heel hard had gejuicht als ik met Rik mee zou zijn gegaan, zeker als dat puur zou zijn voor dat heerlijke leventje in Qatar. Maar hij wist wel beter. Hij zag de passie die ik heb voor mijn werk. Dat ik daarom vandaag weer in de rol van orthopedagoog mocht kruipen en voor werkgerelateerde dingen achter mijn laptop mocht gaan zitten, is dan denk ik ook geen toeval. Ik ben blij met de volgende stap die ik hier in Qatar mag nemen. Dat zwembad moet maar even wachten. Ik drink er vanavond eentje en proost met mijn ogen gericht naar boven, net als een aantal van mijn oud-collega’s denk ik. En morgen ga ik voor het eerst officieel ‘naar mijn werk toe’. Jeej! De vakantie is voor bij 😛