Zaterdagavond, midden in de nacht. Gesloopt open ik de deur van ons appartement. Wat een stilte ineens weer. Dat blijft toch wel even wennen. Het was net zo gezellig de afgelopen dagen. Vermoeiend waren ze ook door de korte nachten aangezien er druk bijgekletst moest worden!

Maar wat was het heerlijk! Nadat ik donderdag op vrijdagnacht natuurlijk weer veel te vroeg op het vliegveld stond, bang dat ze er misschien toch vroeger zou zijn, kon ik om 02.00 uur mijn lieve vriendin Anita een hele dikke knuffel geven. Daar was ze dan!! Helemaal uit Nederland gekomen na meer dan tien uur reizen voor een weekendje Doha om een kijkje te nemen in het leven zoals ik dat hier leef. Lief!!!

Gefascineerd al door de grote auto, reed ze met me mee naar de compound. Na het proefritje in de vrachtwagen Ford F150 van afgelopen woensdag die Rik en ik hadden, voelt de huurauto voor mij inmiddels niet enorm meer aan, maar daar dacht Anita echt anders over. Grappig hoe dingen dus toch veranderen. Aangezien er in de compound ook twee F150’s staan, kon ik Anita wel laten zien wat ik bedoelde met rijden in de ‘compactere’ Pajero. Wie weet, een volgende keer pik ik haar misschien dus op in een enorme truck.

Een kijkje nemen in het leven hier hebben we na een korte nachtrust ook zeker gedaan. Het weer was helaas niet zo stralend, dus in Nederland zal Anita niet teveel mensen jaloers maken met een bruine tan, maar de bespaarde zwembad-tijd kon daardoor wel weer goed ingevuld worden door een bezoekje aan de Pearl. Zo weet Anita straks waar we eerst gewoond hebben, en weet ze nu ook waar we heen gaan verhuizen. Ons geklets en een heerlijk taartje in de Pearl zorgden ervoor dat we de picknick die we in het MIA Park hadden gepland, inwisselde voor alleen een koffietje aan het water, maar het uitzicht op West Bay bleef natuurlijk de blikvanger. Lekker in een stoeltje aan het water gingen onze ratelmachines vrolijk door. In de avond was het natuurlijk tijd om te struinen over de soek. Dit keer was het doel op kamelenjacht te gaan en foute koelkastmagneten te scoren. En zo is elke shopping sessie weer anders 😀

De volgende dag lieten we Doha even achter ons. Stiekem ben ik soms best een schijterd en heb ik daarnaast ook meer vertrouwen in het vermogen van onze toekomstige vrachtwagen dan in ons huidige boodschappenwagentje, maar de Pajero is een fourwheeldrive, en in een weekendje Qatar hoort toch een ritje naar de woestijn. We hebben nog naar wat kamelen gezwaaid onderweg, ditmaal echte, en zijn toen de desert highway op gereden. Na wat geworstel van de auto, billen die loskwamen van de stoel, bijna kopstoten met het dak, heel wat gegiechel en gegil en tenslotte het bedwingen van een zandduin die toch wel errrug steil was, lieten we de bloeddruk weer even wat zakken tijdens een broodje eten aan zee. Van daar hebben we nog lopend een zandduin beklommen, daar zou de auto ons toch niet heen brengen. Na een fotosessie op de top van de heuvel, zijn we rennend naar de auto terug gegaan, schuilend voor de regen.. Regen?! Ja, regen! Dat het haast nooit regent in Doha blijkt ineens niet meer zo geloofwaardig..

Het weekend hebben we afgesloten met uitzicht op de andere kant van Westbay, op het terras van het Belgian Café. Met aardappel-wortelpuree en stoofvlees (Hutspot aldus Anita) op ons bordje, kon Anita langzamerhand weer wennen aan het idee dat ze 12 uur later op Nederlandse bodem zou staan. We wisten toen nog niet dat door vertraging, dat nog iets langer zou duren..

En zo zaten we midden in de nacht weer op het vliegveld, ditmaal om elkaar een knuffel te geven en doei te zeggen. Wat vind ik het waardevol dat een vriendin zo de moeite neemt om zelf hier heen te komen en een lange reis daarvoor trotseert. En hoe leuk was het ook om te horen van haar hoe zij mij hier ziet bewegen, hoe zij tegen het leven hier aankijkt, en me daarover ook nog een advies kan meegeven. Met onze vriendinnen grappen we na onze studietijd al jaren dat we weer in dezelfde stad moeten gaan wonen. Hopelijk heb ik de eerste al kunnen overtuigen dat wonen in de woestijn, ondanks de regen, echt wel een pretje is. Want zeker na zo’n gezellig weekend als dit is het wel duidelijk, wat mis ik ze toch ook hier!