Al twee keer eerder heb ik een blog geschreven over de woestijn. En ook deze derde keer vind ik het wel weer de moeite waard, want o, o, oh… elke keer gebeurt er wel weer wat.

Dit keer waren we met twee auto’s en vier personen in totaal. Één van de auto’s, de Jeep Wrangler van onze vrienden, was net een week oud dus die moest even uitgetest worden natuurlijk. Wij gingen met onze rental Pajero weer de hort op. Om eens een keer wat anders te proberen reden we nu niet richting Sealine Beachresort (waar we normaal spelen), maar reden we meer het binnenland in bij de Singing Sanddunes. Na een beetje rond touren merkten we dat het daar toch erg rostachtig was en besloten we maar via de woestijn toch door te steken naar het gebied bij Sealine. De duinen zijn daar toch een stukje leuker.

Onderweg kwamen we al enkele zandweggetjes tegen, die een welkome afwisseling waren naast het gestuiter op de harde rost-ondergrond. Maar daar ging het natuurlijk mis… Ineens ging de Pajero niet meer! Dat werd de eerste keer graven en duwen die dag. De Jeep reed iets hoger dan wij. Niet in het mulle zand, maar op het hardere zand met hier en daar graspollen. Slim van hen om dat mulle zand te vermijden dachten we nog…

Na wat graaf- en duwwerk spoot de Pajero er weer vandoor en konden we verder. Dachten we. De Jeep van onze vrienden dacht daar helaas anders over. Met geen mogelijkheid kwam die weer in beweging. En hoe meer gas op de lolly, hoe dieper de auto zich ingroef. Tot het punt dat ie met de as op het zand stond en de wielen geen grip meer hadden. En die pollen? Toch niet zo handig als je de auto uit wil graven. En graven hebben we gedaan, in de hitte, met een brandende zon op je bol.

Rik dacht als held in spé dat ie met de Pajero de Jeep wel kon redden. Bleek toch niet zo’n slimme zet, je auto ook vastrijden op de plek waar de Jeep al had bewezen dat jezelf vastrijden daar een reële optie was. En zo ineens stonden beide auto’s vast. Op een plek met geen kip te bekennen.

Met wat tact, veel gas en nog meer graafwerk kwam de Pajero uiteindelijk wel weer vrij. Dat gaf wel opluchting. Die auto hebben we veilig laten staan op een plek waarvan we wisten dat we daar weg konden komen. In het ergste geval konden we de Jeep laten staan en met de Pajero weg. Maar de Jeep laten staan was natuurlijk geen optie. Na veel graafwerk en andere plannen uitdokteren, besloten de dames om een zandduin te beklimmen. Gewapend met een felgekleurde handdoek, hopend dat er iemand in de buurt was, op zoek naar hulp. En hulp, die vonden we, met bijzondere extra hulptroepen.

Tijdens het graven vonden we hier en daar al wat drolletjes. Achter de zandduin werd al snel duidelijk van wie die afkomstig waren. Op de top van de duin zagen we een grote kudde dromedarissen. En daarbij een auto. Wat een opluchting; hulp! Na veel gezwaai kwam de auto ons tegemoet rijden. Aangezien mijn Arabisch nog steeds drama is, maar zijn Engels ook, heb ik met een mooie imitatie van een vastzittende auto kunnen uitleggen dat achter de heuvel onze auto vast zat. De man gaf aan ons te begrijpen en om de heuvel heen te rijden. Wij de heuvel weer op, blij als kinderen terug naar de mannen, met onze redder in het kielzog. Maar in plaats van dat hij om de heuvel reed, reed ie juist van ons weg. Oh nee, zou hij ons dan toch niet hebben begrepen?

En ineens hoorden we een hoop getoeter. Huh? Moesten we weer naar hem toe komen, seinde hij nou naar ons? Totdat de kudde dromedarissen langzaam in beweging kwam. Met het getoeter van de auto dreef de man de kudde naar ons toe, om de heuvel heen, richting de plek waar onze auto’s stonden. Wat een gaaf gezicht om dat zo te zien, wat tof om mee te maken. Een kudde die ons kwam helpen!

De Jeep was vrij snel los, en na onze redder uitgebreid bedankt te hebben en nog even te hebben genoten van al die dromedarissen zo dichtbij je, konden we onze weg vervolgen. Voorlopig even niet meer over pollen rijden. Een auto uit enkel mul zand graven is echt beter te doen.

Later die dag kwam ook die les weer boven. Een auto uit mul zand graven is zo erg nog niet. Het kan echt altijd nog erger! Terwijl wij boven op de duinen lekker aan het klieren waren, zagen we beneden een auto vast staan. En niet zo’n beetje ook. Wij dachten dat we de Jeep eerder er diep in hadden staan. In klei blijken auto’s nog dieper te kunnen zinken. En graven in stinkende klei slaan wij liever over, echt waar!

Alhoewel we snel hadden besloten om de auto van de mensen in nood niet uit de klei te kunnen slepen, (want wij hadden eerder die dag geleerd dat als er een auto op een plek vast staat, jezelf ook een grote kans hebt om vast te komen zitten), bleek een ander te denken dat zijn Toyota Landcruiser dat wel zou kunnen. Niet dus. Terwijl mensen ons probeerden over te halen om naast de hulp die we boden door sleeptouwen en matten aan te bieden, ook met de auto te gaan slepen, lieten wij de auto’s veilig op het droge staan. De Toyota kon uiteindelijk, met behulp van vijf sleeptouwen aan elkaar geknoopt en een politiewagen die daardoor vanaf droge grond kon trekken, vrijkomen. De andere vastgelopen auto moest wachten op hulptroepen die met grof materiaal zouden komen. En dat terwijl het al bijna donker werd.

Later gaf de politie aan dat je met behulp van een app, gevaarlijke plekken in de woestijn kan vinden en zo kan ontwijken. En deze groep mensen, waarvan de chauffeur indruk wilde maken op een meisje door haar mee te nemen naar de woestijn, waren regelrecht zo’n gevaarlijke plek ingereden. Indruk hebben ze zeker gemaakt, namelijk op alle toeristen die mee waren op de Deserttours. De route van die tours gingen namelijk allemaal langs hen.

Voor ons was het wederom een leerzame trip, namelijk; graspollen zijn niet te vertrouwen, dromedariskuddes zijn tof, en donkere stukken grond en klei in de woestijn moeten vermeden worden, ookal heb je zo’n sterke Landcruiser en ben je een Qatari. En die andere mensen die vastzaten? Wij vragen ons af hoe laat zij thuis waren gisteren..