De meeste vrienden en familie kennen inmiddels onze verhalen over onvoorspelbaarheid in het vliegen of over de typische dingen die we meemaken in Doha. En zo af en toe krijgen mensen die bij ons op bezoek komen de gelegenheid dat ook mee te maken. Zo ook dit keer Rowan en Bianca.

En wat betreft onvoorspelbaarheid vielen ze met de neus in de boter. Want o, wat was het spannend of ze deze keer überhaupt in Doha kwamen, en nog belangrijker voor hen; of ze ook weer terug in Nederland kwamen. En zo ja, via welke route? De vluchten Amsterdam-Doha en omgekeerd zaten namelijk bomvol. Aangezien ze via stafftravel vlogen kregen ze te maken met de stand-by tickets. Dat betekent dus, je mag mee als er plek is.

Dagen van tevoren zaten we daarom al stoelen te checken. Bianca had al eerder via Brussel meegevlogen (ze heeft ook niet echt mazzel..) en Rowan kende dat verhaal dus. Dat hielp, want op de heenweg toch maar besloten om via die weg naar Doha te vliegen.

In Doha aangekomen had ik de dames inmiddels lekker gemaakt met hoe goed de weersvoorspellingen waren voor de komende dagen. Zonnetje, strakblauwe luchten en heerlijke temperaturen. Dat wordt tannen op het strand en bij het zwembad. De verbazing was dan ook groot toen we na een dag woestijnracen overvallen werden door een regenbui. Daar ging het dineren op het terras buiten. Hop naar binnen. En de uitspraak ‘het regent bijna nooit in Doha’ verloor weer eens wat geloofwaardigheid. Zeker toen we de volgende avond ook nog even konden genieten van onweer, en dus ook weer moesten vluchten voor een naderende bui.

Ondanks die buien, hadden we op hun eerste dag in Doha, in de woestijn wel lekker kunnen zweten in het bloedhete zonnetje. Met bleke koppies terugkeren zat er niet helemaal in voor de dames. Gelukkig voor hen verdween de rode kleur, opgedaan door de workout ‘Auto uitgraven’, later op die avond wel. Ja, de typische woestijn ervaring, waarbij graven stiekem toch wel een beetje hoort, hebben ze ook meegemaakt! Welcome to the dessert. Gelukkig werden we later wel beloond met verfrissende duik in de zee.

Natuurlijk kon een bezoekje aan de Souq ook niet uitblijven. Rowan ontpopte zich daar als de ware shopkoningin die ze is, waarbij onderhandelen natuurlijk een belangrijke kwaliteit is. Die heeft ze goed kunnen inzetten. En die Qatarese mannen, zullen de blonde lokken van mevrouw niet snel vergeten. Zij hun telefoonnummer overigens wel. Met drie lampjes rijker, konden we ’s avonds op de bank met een overdosis aan chocolade eitjes lekker shinen. Alhoewel het licht uit misschien wel beter is, na al die kilo’s extra gezien de twee kilo chocola de dames mee hadden genomen 😉

Na vier dagen werd het voor de dames weer tijd om te vertrekken, tenminste als er genoeg plek was. De vluchten richting Europa zaten ineens vol, en dan leek er weer ineens genoeg plek te zijn. Dat was vrij onvoorspelbaar dus!! Daar is uiteindelijk maar één oplossing voor; zelf flexibel zijn. De werkagenda’s werden daarom bekeken, en beloftes gedaan met uitspraken als ‘zoals het nu lijkt ben ik er wel, maar misschien ook niet..’ en op dinsdagmorgen met niet teveel verwachtingen naar het vliegveld. Na eerst weggestuurd te worden bij de desk met de mededeling nog even twintig minuten te wachten, kwam daar het verlossende appje. Zowel Rowan als Bianca konden instappen in het vliegtuig naar… Amsterdam!

Een dag later leek die vlucht ook nog wel aardig wat mensen te hebben. Rik en ik proberen daarom vandaag een andere route richting Nederland uit, namelijk via Frankfurt. Eens kijken of dat bevalt. Het voordeel daarvan is wel dat, als alles goed gaat, we mooi op tijd in Amsterdam zijn. Komend weekend kunnen wij lekker Koningsdag vieren. Want al zijn de typische dingen van Doha best leuk, van de typische Nederlandse dingen genieten we nog het meest! Maar eerst, even afwachten of we het vliegtuig in komen. We staan al op Frankfurt as we speak, maar ook de tweede vlucht is natuurlijk op basis van beschikbaarheid. Eens zien hoe lang het nog duurt voor we weer op Nederlandse bodem zijn…

😃