Tot dusver was mijn omgang met andere mensen beperkt tot de expats hier in Qatar. Echt contact met de locals, de echte Qatari hier, had ik nog niet gehad. Tot gisteren…

Ik kende wel verhalen over Qatari. Die verhalen zijn best uiteenlopend. In de woestijn en op de markten zijn het zeer vriendelijke en vrijgevige mensen. In de woestijn kun je altijd op hun hulp rekenen als je vaststaat, en zelfs ken ik een verhaal van iemand die ooit ff een rondje mocht rijden in de veel te dure sportwagen (een Ferrari meende ik). De Qatari had zelf niet zoveel met die auto en was benieuwd naar de ander zijn mening. Tja, waarom dan een vreemde ook niet een ritje aanbieden, alleen, zonder hem…

Hoe gul de mensen hier toch ook zijn, over de keerzijde van de rijkdom hier en wat die rijkdom met mensen doet heb ik ook dingen gehoord. Het creëert namelijk ook een bepaalde mentaliteit. Een ander punt is dat de mensen hier gewend zijn aan het feit dat ze niet hoeven te werken voor hun geld, en dus dat onderwijs niet zo belangrijk is. Zo is er bijvoorbeeld geen leerplicht. Iets waar ik wel van opkeek, naar jaren in het onderwijs te hebben gewerkt, onder andere met leerplichtambtenaren om schoolverlaten tegen te gaan! Op dit punt maakt het land echter wel een ontwikkeling door. Met de voorraad fossiele brandstoffen die langzamerhand slinkt, wordt het tijd voor Qatar om op andere manieren geld te verdienen. En daar is ook meer kennis voor nodig, en dus onderwijs. Steeds meer mensen beginnen dat in te zien.

En dat brengt me bij deze week. Door het Education Center waar ik voor werk, was mij gevraagd om een aantal lessen over te nemen van een docent die een aantal weken weg was. Dit keer echter niet voor een expat maar voor een Qatarese puber. Ik werd al even gebriefd over waarom hij typisch was, namelijk erg ongemotiveerd voor school. Dat klonk mij natuurlijk als een leuke uitdaging!

Gelukkig voor mij hoefde ik niet op de reguliere schooltijd van 7.15 te starten maar hoefde ik pas om 8.30 gereed te staan. Dat was vroeg genoeg na een weekend Koningsdag vieren 🤪 . Met een pakket van lesstof genoeg voor meerdere dagen, en daarbij een A4 vol instructies en een grote waarschuwing van ‘mijn baas’ ging ik verwachtingsvol op pad. Normaal komen de kinderen naar het Education Center toe, maar voor deze jongen was bepaald dat hij op zijn eigen school de les mocht volgen zodat hij in elk geval in de pauze zijn vrienden kon spreken. Wat een vorm van passend onderwijs toch!

Wat leuk om weer met een puber te werken, dat is vooral mijn conclusie na de ochtend. Drie uur lang intensief werken is erg lang voor zo’n jongen, dus dat hij pas het laatste uur ging protesteren viel mij alles mee. In allerlei opzichten is een Qatarese puber natuurlijk precies zoals elk ander. Behalve op het punt dat je hier vragen krijgt zoals ,, wat is het duurste wat u ooit heeft gegeten?”. Nou dat is een vraag die je niet vaak hoort. Zijn antwoord, de black caviar van 2000 rial hoor je ook niet elke dag van een leerling. En ook toen hij zijn huis tekende, het over de auto wassen had dat door een personeelslid werd gedaan en hij zelf ging bepalen dat hij morgen niet naar school kwam maar naar de graduation van de Emiri Guard ging, merkte ik dat hij toch in een andere wereld leeft. Juist die kleine dingen waardoor je dat merkt, zijn leuk om op te merken. Desondanks probeert ook hij tien keer naar de wc te gaan onder een les, een kletspraatje aan te gaan om tijd te rekken en klaagt hij over hoe saai school wel niet is.

Deze week volgen er nog twee ochtenden dat ik hem les geef. Op dit moment is deze ochtend al halverwege en de jongen heb ik nog steeds niet gespot. Hij zei het gisteren al; ,, Ik ben er niet, of pas na tien uur vanwege de graduation’. Dat had ik natuurlijk wel gecheckt bij zijn vader. En ondanks dat ik er van verzekerd was dat zijn les echt om negen uur zou beginnen, wacht ik inmiddels al een tijdje op de jongen en begin ik te denken dat ik toch hem had moeten geloven. Ik denk dat zijn voornemen om later te beginnen blijft staan. Hem maar op spijbelen zetten? Maar waar, want een bureau leerlingzaken zoals ik die kende, die hebben ze hier niet… Het geeft me in elk geval de gelegenheid om de pubermeisjes in hun elegante zwarte abaya’s te observeren en te zien hoe zij hun Art-teacher uitdagen door express te hard op de piano te spelen die in de gang staat. Het is ook overal hetzelfde…