Ik trek de voordeur achter mij dicht. De veel te dikke sleutelbos wordt in mijn tas gegooid en hop, ik stap de auto in. Precies zo één als ik had. Vertrouwd scheur ik weg in het Puntootje. Goh, als ik niet beter zou weten zou ik denken dat ik nog hetzelfde leven heb als vorig zomer.

Maar het gevoel is wel anders. Het voelt alsof ik in de auto bijna op de grond zit, en met een iets te harde plof kom ik in de autostoel terecht. Oeps, even doorschakelen naar de volgende versnelling. Ook dat is wennen. Blijkbaar zijn sommige dingen toch iets minder vanzelfsprekend geworden dan ik dacht. Mis ik nou de vrachtwagen die we in Doha hebben staan?!, denk ik met verbazing.

Met andere dingen pak ik de gang van zaken wel weer op zoals ze altijd al waren. Afspreken met vrienden voelt niet anders dan een jaar geleden, ook al heb ik sommigen ondertussen al een tijd niet meer gezien. Lang leve goede vriendschappen! Maar ook als ik op mijn fietsje boodschappen ga halen voelt dat als de dagelijkse gang van zaken. ’s Avonds gewoon een glaasje wijn thuis kunnen pakken of gelijk de tuin in zodra de zon ook maar iets schijnt overdag. Terrasje hier, festivalletje daar. Wat is een zomer in Nederland toch fijn!

Het huis is echter wel leeg. De laatste twee jaar bij Ryanair was ik niet meer gewend dat Rik er niet altijd meer is. Van de hotels waarin hij overnacht kan ik me geen voorstelling maken, maar van het huis waarin hij thuiskomt na een vlucht wel. Doha voelt soms best ver weg als we eenmaal in Nederland zijn, maar tegelijkertijd is het op de achtergrond altijd wel aanwezig. In de gesprekken met anderen merk ik ook op dat, waar iedereen eerder een voorstelling kon maken van dingen die ik meemaakte, er soms nu vraagtekens verschijnen. ,Hoezo verbrand je in Nederland sneller dan in Doha, daar schijnt toch altijd de zon?’. ,Alleen op de Souk een terrasje pakken, huh, waar is dat dan?’. En zo worden de verschillen soms op subtiele wijze zichtbaar.

Als ik hier weer ben lijkt mijn leven niet zo anders als dat het een jaar geleden was. Alsof ik gewoon een lange vakantie heb, maar volgende week weer aan het werk moet. Dat ik een lange reis heb gemaakt, en mijn koffer nog half uitgepakt op de slaapkamer staat te wachten om weer in de kast te verdwijnen. Het eerste weerzien met iedereen, even bijkletsen en dan snel weer over op de orde van de dag. En dan weer door. Doorgaan, weer terug naar ‘de realiteit’ of ‘het normale leven’. Is dat teruggaan dan 21 juli weer, als we richting Doha gaan?

Thuis, waar is dat eigenlijk, ben ik me het afgelopen jaar wel eens af gaan vragen. Welke dingen maken thuis en kun je meerdere plekken hebben die thuis voor je zijn? Welke dingen maken volgens jou een thuis?? 15 juli is ons huis hier in Nederland in elk geval weer minder leeg, als Rik dan weer landt op Schiphol. Schiphol… daar ben ik inmiddels al wel zo vaak geweest dat dat soms voelt als thuiskomen. Thuiskomen omdat we dan weer richting Doha gaan, thuiskomen omdat we dan weer terug zijn op Nederlandse bodem. Thuis… ‘Home is where the heart’ is zeggen ze toch?