Het was vrijdag, en sinds kort zitten we in een whatsapp-groep met Nederlandsers die Vrijdag Woestijndag hebben. Helaas moest ik het deze keer zonder the Husband doen, dus ik heb mijn eigen vrachtwagen thuis laten staan. Gelukkig kon ik instappen bij vrienden in hun, zeg maar gerust, trekker. Het was weer een enerverende dag, met een Italiaans tintje.

Het woord Tutti Frutti beschrijft de dag aardig in het geheel. Het was een vooral, Italiaans avontuur. De dag begon echter lekker Hollands. Met twee Wrangler Jeeps en twee Ford Raptors stonden we rond half elf klaar de zandduinen te bedwingen. En bedwongen werden ze, op toch wel een iets ruigere manier dan wij gewend waren. Als onderdeel van de groep konden we volgen, en een mooie route was uitgekozen, met als eindpunt de Inland Sea. Daar waren we al wel eens eerder geweest, maar nu toch wel via iets hogere duinen, iets steilere afdalingen en vooral veel gave hellingen. Wat een topochtend. Vanwege de walkietalkies in onze Nederlandse auto’s konden we onderweg contact houden en elkaar waarschuwen als iemand vast kwam te zitten of als we even moesten opletten. Superleuk die dingen, die gaan wij zeker ook aanschaffen!

We waren met onze groep net lekker op weg toen we ineens onder ons een paar armen in de lucht zagen zwaaien. Drie auto’s stonden diep in het mulle en warme zand. De ongeschreven regel in de woestijn is dat je elkaar helpt, en dus vervolgden we ons pad naar beneden. Het bleken bekenden te zijn van enkelen van ons dus na de omhelzingen kon het graaf- en duwwerk beginnen. Het was een behoorlijke klus om de auto’s vrij te krijgen. Met het nodige graafwerk en veel duwen kwamen we vooral onder het zand te zitten. (De anderen dan, vier mensen duwend aan 1 auto vond ik voldoende, dus werd ik niet die vijfde😉). Lang leve sleepkabels en een sterke trekauto. Met de Raptors ging het aardig, maar we waren zo een half uur verder voordat alles los was. Snel weer verder gaan met onze groep bleek er alleen niet echt in te zitten. Één van de Italiaanse auto’s bleek de fourwheeldrive kapot te hebben, en moest in twowheeldrive weer door. Zonder fourwheeldrive is de woestijn echter een grote uitdaging en de kans dat je weer vast komt te zitten heel groot, zeker op het stuk waar we nu stonden. Aangezien onze auto’s iets beter in staat bleken de boel weer los te kunnen trekken, besloten we met de Italianen mee te rijden totdat ze bij de desert highway waren. Die weg is iets verhard en dus beter te rijden met two wheel drive.

In een lange stoet van zeven auto’s vervolgden we weer onze weg. Best leuk om in zo’n grote groep te rijden. Net toen we lekker gingen klonk daar ineens door de walkie talkie; ‘volgens mij zit de Jeep weer vast’, en nee niet onze Wrangler Jeep.. nope; het was de auto met de kapotte fourwheeldrive, en die er uit graven ging nog niet zo makkelijk. We stonden namelijk op een vrij vlak stuk, ongeveer 4 minuten rijden van onze stop. Een deel van de groep werd daar al vast naartoe gebracht. De rest kon het nodige graafwerk doen of, zoals ik deed, toekijken en mogelijk hier en daar wat helpen (al geef ik alle credits aan de mannen!). Elke keer als de vastzittende auto gas gaf, groef die zich dieper in. Omdat de Raptor ook in het mulle zand stond, bleek het daarvoor ook moeilijk om grip te houden. Het nodige stuurwerk was nodig om de boel draaiende te houden. Met horten en stoten werd geprobeerd de ingegraven auto metertje voor metertje er uit te krijgen, maar vanzelf ging het niet. Dat vond de bumper van de Italiaanse auto ook.. de bumper aan de voorkant wilde er ook bij gaan liggen, in het zand, los van de auto. De hele auto leek aardig kapot. Gelukkig leek de man, een uur later aan het strand, nog wel goed gemutst. Onder het genot van lekkere Italiaanse pasta en zelfs de nodige drankjes genoten we van hun gastvrijheid en dankbaarheid. Dat laatste hadden vooral de mannen verdiend, want vooral zij hadden het zware werk verricht.

Na een uurtje aan het water te hebben gezeten, zijn we met volle buiken van het Italiaanse voer, en ons eigen eten nog amper aangeraakt, opgestapt. Één van de Italiaanse auto’s wilde met ons mee. Ons plan was om naar de Katari Hill te gaan waar de Qatari met hun auto de zandheuvel bedwingen. De stoet was echter al wel een zandduin verder maar een spektakel was het nog steeds. Met toerentellers die tot de maximum gepusht worden, risico’s die genomen worden om zo hoog mogelijk te komen en vooral de hoeveelheid auto’s maakte het vrij spectaculair! Die gasten zijn gek, maar het is wel grappig om alles te zien (zolang het goed gaat).

Ondertussen was de Italiaanse bestuurder met de Pajero weer vast te komen zitten, maar met enkele tips (gang is alles in die auto!) vervolgenden we onze weg. De zonsondergang was weer prachtig maar toen het eenmaal donker was werd het tijd om te gaan. Ondanks dat we hadden gewacht tot ze weg waren, reden we alsnog tussen vele Qataris de woestijn uit. Die gasten doen dat net ff een tikkeltje harder dan wij, maar geven ook een tikkeltje minder om hun auto. Hun motto leek te zijn ‘zonder een kapotte auto, geen geslaagd weekend’. De Italiaanse groep is daar dan in geslaagd, maar hadden volgens mij ondanks dat alsnog een fijne middag. Nadat de banden waren opgepompt zagen we nog twee andere auto’s van de Italianen rijden, en die derde… hopelijk heeft die ook eigen kracht nog de uitgang weten te halen, met of zonder bumper….