Ook al ben ik er al wel een aantal keer geweest voor verschillende evenement, en heb ik daarover geblogd, echt iets geschreven over Katara zelf heb ik nooit. Best zonde eigenlijk, want met de benaming ‘cultural village’ is Katara toch wel het noemen waard.

Vanaf mijn balkon kan ik Katara beach zien. Niet per se het strand waar ik wekelijks lig te bakken, want in een boerkini word je nou niet echt bruin, maar schaarser gekleed dan dat wordt niet echt gewaardeerd daar. Het is the public family beach van Doha, dus dan weet je wel genoeg. Goed uitzicht is het wel, want in Katara is veel te beleven en dus is er genoeg te zien. Het vuurwerk met de Ramadan wordt daar afgeschoten, een drone show met Qatar National day was er vorig jaar ook en met andere evenementen zijn de spotlights van het colosseum goed te aanschouwen vanaf ons plekje. Vanavond zagen we deze spotlights van dichtbij. Ook wel eens leuk.

Ondanks dat je in het Cultural village een gouden moskee kan bezoeken of door een geairconditioneerde straat (in de buitenlucht?!) kan lopen, kwamen we er deze keer ook voor iets anders, namelijk het zogenaamde Dhow-festival! Klinkt spannender dan het is, maar uiteindelijk heb ik na een jaar hier nu wonen, eindelijk wel eens in zo’n boot gezeten. Dat stond al even op het lijstje. Een Dhow is een traditionele vissersboot in Qatar waarmee eerder naar parels werd gevist, mosselen en andere vissen. Tijdens het festival kun je die verschillende boten bekijken en de heerlijke vislucht krijg je er zo gratis bij. Een tochtje van twintig minuten hebben we ook gemaakt, en eerlijk is eerlijk: de skyline van West Bay zag er mooi uit vanaf het water!

Naast alle Dhows bekijken die te water lagen was er meer te beleven. Overal waren kraampjes en stalletjes waar eten, mini-bootjes en veel rieten manden en andere weefproducten werden verkocht. Heerlijk rondsnuffelen dus! En dat allemaal onder het genot van vele soorten muziek, dansende mensen en zelfs een heus orkest. Ja, het had ook het Dhow Music festival kunnen heten. Er was een (Qatarees?!) orkest, een dansgroep uit Oman en er waren Qatari in traditionele kleding die het zingen en dansen uren konden volhouden. Dat ging ook nog wel aardig door elkaar, maar dan heb je in elk geval wel een goede indruk van de Arabische muziekstijl. Het zorgde voor sfeer en gezelligheid, dat wel! Verder kon je ook nog bloed geven als je dat wilde (geen idee wat dat met boten te maken heeft) en stonden er verschillende tenten met valkeniers, klaar om iedereen kennis te laten maken met die vogel. En ik kan je zeggen, als je in eens toch zo’n beest op je arm hebt, ziet die snavel er best scherp uit! Zeker na het moordlustige verhaal wat Corinna wist te vertellen over de valk die zijn prooi aanvalt.

De wedstrijd tussen verschillende boten waar we uiteindelijk voor kwamen hebben we niet gezien. Of dat nou aan ons ligt of aan het programma dat weer eens anders loopt, dat weten we niet. Wij hebben daar tegenwoordig een uitspraak voor: #dohalife.

Hoe dan ook was het gezellig, ook nadat we voor niets de Katara Hills waren opgelopen voor een restaurant dat net geopend was. Die blijken echter alleen tussen lunch en diner gesloten te zijn, dus we konden weer terug. Gelukkig had ik goede wandelschoenen aan, want in Katara loop je altijd weer meer meters dan je verwacht. Genoeg restaurantjes daar, en dat onder het genot van genoeg muziek en spotlights.