Na een super relaxte vlucht, waarbij ik natuurlijk geen lach kon onderdrukken toen ik the husband door de speaker hoorde zeggen ‘prepare for landing’, kwam ik vrijdagmiddag aan in Saigon, ofwel Ho Chi Min City.

Na een vrij vlotte doorstroming op het vliegveld, stapte ik naar buiten de heerlijke Aziatische chaos in. Honderden mensen die stonden te wachten bij de arrivals, maar gelukkig was het vinden van een taxi een makkie. Hop, het chaos verkeer in. Rik zei me dat de hotels in Azië echt fantastisch zijn. Aangekomen bij het hotel, snapte ik wat hij bedoelde. De meneer die me ontving in de lobby was vooral verbaasd dat ik met maar 1 tasje aan kwam zetten. Met een ,You are funny!’ werd ik begroet. Jij ook, dacht ik glimlachend om zijn eerlijkheid. Oh what do I love Asia.

Nadat Rik was aangekomen hebben we nog even wat uurtjes slaap gepakt en zijn we daarna de stad in gegaan. Meneer wist niet meer naar welke leuke plekjes hij de vorige keer was geweest, maar de dingen die ik al had gevonden op internet bleken aardig overeen te komen. Uitgestapt bij de Notre Dame Cathedrale, die op 1 van de hotspot lijstjes stond, liepen we door naar de meest bekende streetfood market van Ho Chi Min, de Ben Thanh Street Food market. Tot Riks grote verbazing was dit dezelfde streetfood market waar hij vorig jaar ook was geweest. Als één van de hotspots van de stad verbaasde me dat natuurlijk niets.

Ook sprak Rik over een leuk straatje met allemaal barretjes en cafés, geen auto’s op de weg maar vooral stoeltjes en terrasjes. Maar waar die te vinden? Lang leve het internet en een zoekmachine, en zo dronken we enkele minuten later een drankje in één van de meest luidruchtige straten waar ik ooit ben geweest (zie video later). Na nog een drankje op een rooftopbar die Rik van de vorige layover nog wel wist te vinden, besloten we de avond af te sluiten op een terrasje. Zo moe als we waren, zo lastig was het toch nog in slaap te komen. Rik waarschuwde me al dat hij waarschijnlijk toch pas laat in slaap zou vallen, en jawel hoor, dat jetlagsysteem werkt bij mij precies zo. Gelukkig konden we uitslapen de volgende ochtend.

De volgende middag moest meneer weer in zijn uniform en ging ik er alleen op uit. Op aanraden van het internet ben ik naar het War Remnant Museum gegaan, wat gaat over de dekolonisatie van Vietnam in de jaren vijftig en de Vietnamese oorlog. Ik kan je zeggen, als je gruwelijke plaatjes wil zien en een gruwelijk verhaal wil aanschouwen, moet je daar heen gaan. Wat een geschiedenis heeft Vietnam achter de rug, welke nog steeds zichtbaar is tot op vandaag. Het meeste wat me aangreep was de operatie Agent Orange; een operatie waarbij de Amerikanen in de oorlog chemische vloeistof over de bossen gooide om de bomen te ontbladeren zodat de vijand in de jungle te zien zou zijn. De chemische troep zorgt echter generaties later nog voor aangeboren afwijkingen en beperkingen bij de mensen en kinderen die getroffen zijn. Aan het einde van deze zaal stond een groepje mensen muziek te maken waarbij dat duidelijk zichtbaar was… best confronterend als je daar een minuut ervoor nog over gelezen hebt.

Na wat rondwandelen en het oude koloniale Postkantoor te hebben bezichtigd besloot ik naar de rivier te lopen om daar een hapje te eten, tot ik een berichtje van Rik zag. Hij was een uur eerder in het hotel maar raad es wie de kamersleutel had… Snel de taxi gepakt, en tegelijkertijd met de crewbus kwam ik aan. Wie zegt dat Rik en ik altijd slechte timing hebben? In de avond zijn we met een collega van Rik de stad in geweest, hapje gegeten en nog een barretje op een dak bezocht. Superleuk al die rooftopbarretjes hier, met een tof uitzicht op de stad. Overal lichtjes, uitbundige Happy New Year versiering en veel gezelligheid! We like it here!

De volgende ochtend hadden we nog even tijd voor een koffietje en een lunchje. In een wat krottig ogend steegje naast een spoorlijn bleek ineens een mooie, ruimte eettent te zitten. Superleuk die verrassingen, al bleek de lunch later ook verrassingen op het toilet te brengen…. Gelukkig liep dat goed af.

En toen ineens was het weekend alweer voorbij. Na wat spannende en zenuwachtige minuten bleek er gelukkig nog net een stoel vrij te zijn voor me op de vlucht van Rik en kan ik door hem worden thuis gebracht. Dat geeft tijdens de vlucht wel echt een heel trots gevoel hoor, wetende dat hij al deze mensen veilig naar Doha brengt. En dan zit mijn vakantie er toch echt op. Rik zit weer in het werkritme, en morgen is het ook weer mijn beurt. Maar wat was dit tripje een goede afsluiter van de vakantie en een goed begin van 2020.

Op naar meer van dit soort verrassingen (maar niet op het toilet please…). Op naar Doha!