Ongeveer zeven maanden geleden stapten Rik en ik in een nieuw avontuur, het avontuur van een nieuw klein wezentje op de wereld zetten. Of eigenlijk, in twee werelden. De één genaamd Qatar, en de ander Nederland.

Een eerste kindje verwachten terwijl je in het buitenland woont, dat had ik een paar jaar geleden niet kunnen bedenken, maar na bijna vier jaar Qatar ken ik inmiddels genoeg vrouwen die dat ooit eens hadden gedaan. Echter, aangezien de due date in juli, dus hoog zomer, zou vallen was bij ons de keuze al snel gemaakt dat de kleine in Nederland geboren zal worden. En dus betekende dat de afgelopen maanden de zwangerschap en bevalling zowel in Qatar als in Nederland goed voorbereiden.

Met de geboorte in Nederland voorkomen we een hoop extra geregel dan wanneer ik in Qatar zou bevallen. Zo hoeven we nu niet speciaal op zoek naar een ziekenhuis waar de man wel aanwezig mag zijn bij de bevalling, scheelt het een hoop gedoe met een paspoort aanvragen als de kleine eenmaal ter wereld is en staan er genoeg familie en vrienden klaar om me te helpen, mocht Rik onverhoopt door zijn werk toch niet op tijd bij de bevalling kunnen zijn. De zorg gedurende de zwangerschap hebben we in Qatar gedaan wat ons verder uitstekend beviel, en de laatste weekjes genieten we van de Nederlandse zorg. Restte er nog maar een dingetje wat ons wel veel gedoe opleverde, maar dat wisten we pas tot vandaag…

Terugvliegen naar Nederland. In mijn eentje al zoveel weken eerder terug en elkaar een lange tijd moeten missen is het grootste nadeel van deze keuze. Ondanks dat de toenemende hitte en alle andere voordelen er voor zorgen dat we honderd procent hier achter staan, blijft dit een lastige. Gelukkig kwam onze favoriete airline nog even door de bocht waardoor we wellicht gedwongen werden onze keuze te herzien. Want waar ik zo lang als mogelijk was in Doha wilde blijven, deed QA moeilijk over medische formulieren en approval geven die je eigenlijk nodig hebt als je met 34 weken zwanger zijn nog vliegt.

Niet dat er complicaties zijn of dat het een ingewikkelde zwangerschap is… nee hoor, als je het mij vraagt huppel ik nog vrolijk dat vliegtuig in, doe ik zonder te morren die veiligheidsriem om mijn bescheiden buikje heen en zal niemand last van me hebben. Maar alle policies.. policy, policy, policy, het woord kunnen we niet meer horen. En niemand die bereid is verder dan de policy te denken als je er iets van afwijkt, want een cruciaal mailtje is blijkbaar bij de organisatie niet aangekomen. Zeggen ze. Rik had die als cc overigens wel ontvangen met alle benodigde bijlagen dus tja.. whats next.

Dagen vol belletjes naar customer service en een kantoorbezoekje later leverde niets op. Oplossing aandragen, managers willen spreken, lieve toon, boze toon, niets dat hielp. Dan toch maar in abaya het land proberen te verlaten? Of in Qatar blijven bevallen? Een cursus flexibel zijn wordt weer naar een hoger level getild en nieuwe plannen B en C weer in de maak.

De abaya heb ik uiteindelijk maar in de kast laten liggen, alleen de koffer is wel gepakt. We gaan vandaag maar gewoon naar het vliegveld, ik in mijn beste camouflage outfit. Vandaag ben ik gewoon ‘nog maar 26 weken zwanger’ en verwachten we de kleine pas in september. Tijdens het inchecken houd ik mijn buik wel even in en probeer ik niet teveel te waggelen. Volgens mijn zus heb ik nog geen plofkop en ook hoor ik regelmatig dat van de achterkant niets te zien is. Nee hoor, ik zwanger en dik? Gewoon iets teveel taartjes gegeten.

Nog twee check-ins door en zodra de deuren van het vliegtuig dicht zijn en het ding op de baan klaarstaat te vertrekken, durf ik deze blog te verzenden en kan ik vol vertrouwen zeggen; op naar Nederland! En de volgende keer als ik terug ga naar Doha, zullen Rik en ik niet meer met ons tweetjes zijn..

And off we go…!