Papa! De kop is er af. Leif heeft zijn eerste vliegreis gemaakt, en dat gelijk op de Bangma manier waarbij nooit iets normaal gaat, maar het altijd wel goed komt.

Na een heerlijke zomer in Nederland werd het nu toch echt tijd om weer terug te gaan naar de woestijn. Zo lang en zo vaak dat Rik en ik zonder elkaar moeten was lang geleden en niet per se een situatie die we lang wilden volhouden. Maar ‘even op en neer’ naar Doha vliegen ziet er nu toch echt wel anders uit, met een extra passagier mee aan boord. En dus na dagen vol voorbereiden en teveel spullen mee terug begonnen we aan het grote avontuur en vlogen we vanaf Amsterdam! Of eh nee, Brussel, of toch Frankfurt? Of… konden we überhaupt wel vliegen?

Vliegen op basis van standby plekken, Leif heeft de totale ervaring gehad en zou nu precies kunnen weten hoe dat is. Gelukkig heeft hij er nog geen besef van, alhoewel het goed is voor zijn flexibiliteit. De cursus voor hem om dit te worden is begonnen tijdens deze eerste terugreis. Dagen van tevoren zaten we al te plannen wat de meest gunstige reisdag zou zijn. Vergezeld door mijn schoonmoeder moest er ook rekening worden gehouden met haar agenda en ook met het rooster van Rik. De keuze viel om op woensdag te vliegen vanaf Schiphol. Alles leek aardig gunstig tot twee dagen voor vertrek: de vlucht liep vol.

En dan nu? Ander vliegveld, of andere vertrekdatum of allebei? Opties en keuzes genoeg, maar geen was echt ideaal. Frankfurt is vrij ver en verdubbelde onze reistijd. Brussel was oke maar dan hadden we alleen de vroege vlucht op donderdag kunnen pakken, wat betekende dat we de avond ervoor al in een hotel zouden moeten, en Amsterdam, die was weer net zo vol en onbeschikbaar als voor de coronatijd. Wat is dat toch met dit vliegveld.

Onder het motto, nee hebben we, een ja kunnen we krijgen, besloten we toch om Amsterdam te proberen op woensdag. Ik denk dat we voor gek waren verklaard door mijn wederhelft want als reactie kreeg ik een diplomatieke ‘ik snap je logica wel maar toch..’. Het idee was namelijk, als Amsterdam niet lukt dan pakken we vanaf Schiphol alsnog de trein naar Brussel voor de donderdag vlucht. Met de trein moeten we namelijk toch, of dat nou vanaf Zwolle is of Amsterdam maakt dan ook niet uit. En als we het niet proberen weten we zeker dat we niet mee kunnen. En dus gingen we, bepakt en bezakt.

Alles leek goed op Schiphol wat betreft chaos. Amper een rij voor de security! Er was slechts 1 lange rij met mensen die de hele vertrekhal in liep. Wauw! Wat goed! Tenzij.. en ja hoor, die rij was voor onze vlucht. Damn. Met minimale hoop stapten we in de rij voor onze checkin, en wonder boven wonder sliep Leif de hele autorit al en besloot hij dit dutje nog eens te verlengen. De noodfles met voeding stond ook al stand-by, voor het geval de kleine wakker werd.

En wakker werd hij, natuurlijk net op het moment dat wij naar voren mochten komen. Ze hadden ons laten wachten tot de meeste andere passagiers waren ingecheckt. Echt goed qua plekken leek het nog steeds niet. Ze konden en durfden ons geen zekerheid te geven, maar met een jammerende baby in de wagen wilde ik wel iets van een kans hebben en niet voor niets de heisa van door de security heen moeten. De cue was toen ze zeiden dat een groep die nog niet was komen opdagen vrij groot was. We besloten het er op te wagen en er voor te gaan. Pas bij de gate zouden we weten of we mee konden of niet.

En daar gingen jut en jul met een gevulde kinderwagen en een fles in de hand. Leif had inmiddels besloten nu toch echt eten te willen! En dus hebben we in de rij wachtend hem de fles gegeven. Zo kom je de wachttijd ook wel door en bij security was hij daardoor ook even stil. Niet er op berekend dat, behalve Leif, alle spullen uit de kinderwagen moesten tijdens security, begon de grote uitpak; zo’n kinderwagen is de perfecte opslag voor al je meuk tijdens het reizen. Natuurlijk hadden we ook net te hoge schoenen aan die uit moesten en werden ook nog twee van onze tassen er uit gepikt voor extra controle. Maar al met al, we konden door. Voor de douane moest ik nog even bewijzen dat ik Leif niet ontvoerde naar het buitenland en toen waren we er door, en de tijd van 15:15 boarden was inmiddels toen al volledig voorbij. Oke, rennen dan maar? Nee dat niet, wel stevig de pas er in, maar aan stressen zouden wij niet doen hadden Died en ik al afgesproken.

De mensen bij de gate dachten daar echter anders over. De kinderwagen werd al bijna uit mijn handen getrokken om ingepakt te worden als ruimbagage, voordat ik überhaupt wist dat we mee konden. Maar dat konden we! Het vliegtuig zou alleen wel over vijf minuten vertrekken. Zo, die laatste minuten van gate tot vliegtuigstoel maakten zij nog stressvoller dan onze hele reis in totaal. Na wat geheen en weer mocht de maxicosi toch ook niet mee dus met Leif in de draagzak hupten we aan boord, maar hé, niemand deed ons wat, we mochten mee!!! En dat tegen alle verwachtingen in.

Gedurende vlucht ging ook Leif weer in de relaxstand. Hij heeft een paar minuten gehuild omdat hij even in de weerstand ging om te slapen, maar heeft zich daarna zo goed gehouden. Eenmaal in Doha ging hij ook goed en liet hij puur van zich horen omdat hij eten wilde. Na een drinkstop en luierwissel, even wat gemor over een visum e.d. bij de douanier, gingen we tenslotte voldaan de taxi in. Hup, naar huis!

Wat een cadeautje dat we mee konden vanaf Amsterdam en wat ben ik blij dat we die gok ook durfden te wagen. Het was spannend, het was veel wikken en wegen en zo onzeker heb ik het nog nooit gehad met reizen, maar het blijkt maar weer, ook al loopt het nooit normaal, het komt allemaal uiteindelijk weer goed. Welkom bij de Bangma’s Leif!